czwartek, 17 maja 2012
Niall
Ślad zostawiony po moim błyszczyku, naznaczył jego policzek .Przejechałam zmarzniętymi dłońmi po jego policzkach. Jego dłonie oplotły się wokół mojego pasa
-Pewnie znów wrócę do domu ze śladem twojego błyszczyku na policzkach. Kilka razy już tak wpadłem. Pamiętam jak matka zapytała mnie gdzie byłem. Po odpowiedzi, że z kumplami na browarze wybuchnęła głośnym śmiechem rzucając tylko"Od kiedy to twoi koledzy z osiedla używają malinowego błyszczyku" Zgasiła mnie wtedy, ale to nie było istotne.
-W takim razie co było? - zapytałam szepcząc do jego ucha, a w międzyczasie moje dłonie otulały jego policzki, czując na skórze delikatny męski zarost.
-Czułem cię na każdym centymetrze swojego ciała. Koszulka przesiąknęła twoimi perfumami, moja skóra jeszcze otulona była twoim dotykiem, a mieszający się zapach po szlugach zmieszał się z twoim oddechem. Wargi zatopione były w twoich pocałunkach. Sama widzisz jak mało istotnym elementem tego wszystkiego jest ślad twojego błyszczyku zostawiony na moim policzku.
Liam
Usiadłam sama w pierwszej ławce. Był sprawdzian, wszyscy siadali w ostatnich ławkach, aby móc ściągać. Miałam szczęście, bo na klasówce był temat, którego wykułam się na pamięć. Wiedziałam, że napisze test na piątkę. Nagle usłyszałam, lekkie szturchanie mojego krzesła. Odwróciłam się. Siedziałeś tam ty. Patrzyłam w twoje brązowe oczy, chociaż po wczorajszym miałam ochotę Cię zabić.
-Co będzie w 1?
- Pff. Niech Ci twoja ukochana dziunia powie.
- Ale, no weź. Dobrze wiesz, że to był tylko taki głupi zakład. Nie chciałem Cię zranić.
- Hmm mogłeś o tym wcześniej pomyśleć. Bo ty nie wiesz, jak to jest być zakochanym i nigdy się nie dowiesz.
- A jak już jestem zakochany?
- Wątpię.
- A chcesz sie przekonać?
- No dawaj.
Wstał, wyszedł z ławki. Podszedł do mnie i namiętnie pocałował nie zważając na patrzącego się nauczyciela, oraz kolegów. Odpłynęłam. Liczyło się tylko to co teraz.
- Nadal uważasz, że nigdy zakochany nie byłem?
- Nie już nie.
Louis
- Widzisz ten nóż? - spytała, wyciągając narzędzie trzymane w dłoni, ku niemu. Nacięła delikatnie wnętrze swojej dłoni. Stał jak wmurowany, nie wiedząc o co chodzi.
-Tak będzie płakać moje ciało z tęsknoty za twoim dotykiem. - wydukała, wskazując na sączące się kropelki krwi z jej dłoni. Nagle wybuchnęła spazmatycznym płaczem.
-A tak będzie płakać moja dusza. - powiedziała.
-Przykro mi kochanie, chociażbyś nie wiem co zrobiła, to koniec. Nie weźmiesz mnie na litość. - powiedział biorąc do dłoni kurtkę.
-Zaczekaj! Pokażę ci jeszcze tylko jak będzie płakać moje serce! - krzyknęła. Zatrzymał się tuż przed drzwiami. Gwałtownym ruchem wbiła kuchenne ostrze w swoją klatkę piersiową.
-Właśnie tak. Będzie cichutko łkało, zwijając się z bólu, tam wewnątrz. - powiedziała osuwając się na ziemie.
Harry
Spojrzałeś mi w oczy. Byłeś cały blady, nerwowo przygryzałeś dolną wargę. Słyszałam jak szybko biło ci serce, niepojętym rytmem wygrywało tą niezrozumiałą melodię. Na zmianę zaciskałeś pięści, raz
lewą, raz prawą. Drżałeś. A ja? A ja stałam totalnie bez uczuć, stałam i patrzyłam ci pusto w oczy, mimo iż moje serce rwało się ku twojemu postanowiłam nic nie pokazywać, w końcu wróciłeś tylko po to, żeby znów się mną zabawić. Kilkakrotnie chciałeś coś z siebie wydusić, ale za każdym razem zgaszałam cię lodowatym wzrokiem. Czułam jak się denerwujesz, jak niepewność opanowuje całe twoje ciało. Nie potrafiłeś nad nim zapanować. Kiedy wreszcie odzyskałeś siłę, delikatnie chwyciłeś moją dłoń. Drżałeś. Natychmiast ją wyrwałam i spojrzałam na ciebie jeszcze chłodniej. Cofnąłeś się o krok i spuściłeś wzrok. Obok stała ławka. Z pozoru zwykła, szara ławka, tylko z pozoru. Tak na prawdę kryła w sobie miliony historii, namiętnych pocałunków, romantycznych dialogów, kłótni, łez, przykrych słów. Jej blizny, blizna po każdym pojedynczym uczuciu. Te wyryte inicjały, napisy. W tym nasze blizny. Dlatego chciałeś się tu spotkać, prawda? Usiadłeś na tej ławce, subtelnym ruchem przejechałeś palcem po napisie, który wyryłeś zaraz po tym, jak mnie pierwszy raz pocałowałeś. Widziałam jak drżą ci usta, drżały zawsze, kiedy walczyłeś z uczuciami, kiedy cierpiałeś. Podeszłam do ciebie, usiadłam ci na kolana i wtuliłam się w twoje ramię. Tego mi brakowało. Czekałam na to tyle miesięcy, tyle długich, cholernie beznadziejnych miesięcy. Każdej nocy marzyłam o tym, byś wziął mnie w ramiona, każdej nocy kiedy wypłakiwałam kolejne łzy. Ty zabawiałeś się z coraz to nowszą panną, a ja cię tłumaczyłam, tłumaczyłam tym, że nie byłam wystarczająco dobra, że nie zasługiwałam na ciebie. Kochałam cię tak mocno ,nawet nie wiesz jak bardzo. Kiedy byłeś w szpitalu, byłam tam, przemknęłam po korytarzu, ale nie miałam wystarczająco siły ani odwagi by wejść tam do ciebie, zresztą na cholerę, moje odwiedziny i tak były ci niepotrzebne .Gdy widziałeś mnie na mieście, bądź gdy przyjeżdżałam do ciebie patrzyłeś na mnie jak na obcego człowieka, nie pamiętałeś mnie, mojej twarzy ,mojego uśmiechu, moich stęsknionych oczu, spragnionych warg. Nic. Pocałowałam cię delikatnie w policzek, po czym wstałam.
-Przepraszam,ale wybaczałam ci zbyt wiele razy, kochałam cię zbyt mocno i zbyt naiwnie. Teraz nauczyłam się żyć bez ciebie, nauczyłam się żyć bez ciągłego sprawdzania co u ciebie i z kim teraz kręcisz, nauczyłam się żyć bez tego wszystkiego. Poukładałam sobie życie na nowo i nie ma tam miejsca dla ciebie,żegnaj. - Chwyciłeś mnie wtedy za rękę i ze łzami w oczach zacząłeś krzyczeć, że mnie kochasz, że tęsknisz i że przepraszasz, ale wiesz co? Dla mnie to były już tylko puste słowa, słowa nie znaczące absolutnie nic. Ostatni raz pozwoliłam, by nasze wargi się złączyły. Ostatni raz spojrzałam na ciebie z miłością w oczach,ostatni raz.
- Nie odkładaj mnie na potem misiu, bo potem mnie już nie będzie, ja też mam uczucia, też mam serce. Niestety już nigdy nie będzie dla ciebie miejsca w moim życiu, bo nie jestem twoją zabawką. Koniec z tym rozumiesz? -Zakląłeś i z całą siłą uderzyłeś nogą w obok stojący śmietnik. Klękałeś, płakałeś, prosiłeś. Na nic, już cie nie kocham. Nie kocham tak jak kiedyś. Teraz miłość wymieszała się z nienawiścią. Chcesz żebym kochała cię nienawidząc równocześnie? Żebym obwiniała cię codziennie, codziennie wypominała to wszystko? Tego chcesz? Kolejnych kłótni, wyzwisk? Nie,to koniec, mówię ostatni raz.
Zayn
Był oryginalny, duże bluzy, ciągle słuchawki w uszach i bity które sam tworzył. Przystojnie wyglądał każdego dnia, co dzień lepsze perfumy, a na skinienie palcem mógł mieć każdą dziewczynę. Pewnie przez to wszystko, leciała na niego każda panienka. Każda się nim zachwycała, specjalnie przechodziła obok niego i udawała zabawną, żeby się mu przypodobać. Siedział pewnego dnia na ławce, pisząc coś na kartkach swojego zeszytu. Usiadłam na przeciwko, patrząc na niego spod daszka dużej czapki swojego kumpla. Nagle zadzwonił telefon 'kurwa, że też w takiej chwili', odrzuciłam połączenie i wróciłam do patrzenia na niego. Zajarzyłam, że pewnie pisze kolejny tekst piosenki. podniósł się i podszedł do mnie, zostawiając obok mnie zapisaną kartkę. Spojrzałam kątem oka, niepewnie biorąc ją do ręki. 'Uwielbiam kiedy na mnie patrzysz, pozwalam robić to tylko tobie, bo tylko twój wzrok kocham'.
Niall
Nasze drzewo i ławka. Po naszej kłótni, która była dotąd największą z naszych kłótni, myślałam, że już nie da się nic naprawić, że padło za dużo słów. Któregoś wieczora, poszłam do parku, siadła na naszej ławce koło naszego drzewa razem z przyjaciółką. Na drzewie wyryłam serce, a w nim nasze inicjały, napisałam że i tak będę cię kochać, na zawsze. Kilka dni potem przyszłam tu z powrotem, a na drzewie był nowy napis 'ja ciebie też będę kochał zawsze, księżniczko'.
Liam
On- największe ciacho w szkole. Mógł mieć każdą,gdyby tylko chciał. Brunet z brązowymi oczami i wyjątkowym charakterem. Lubił wypady z kumplami.
Ona - szara myszka, chociaż na brak towarzystwa też nie mogła narzekać. Miała swoje przyjaciółki za które była gotowa oddać życie. Była spokojna. Wódka i papierosy były dla niej świństwem. Byli przyjaciółmi, chociaż i tak większość ludzi uważała, że są parą. Chodzili do tej samej szkoły wiec pogaduchy na przerwach, żarty i wspólne obiady były dla nich codziennością. Jednak ona zaczęła widzieć w nim coś więcej niż tylko kolegę. Znajdowała coraz więcej rzeczy, które ich łączyły, a znali się bardzo długo i wiele o sobie wiedzieli. Okazało się, że mają wiele wspólnego. Uwielbiała z nim pisać. Sądziła, że nie ma u niego szans, jako przyjaciółka owszem, ale nie jako dziewczyna. Nie wiedziała, że on myśli o niej tak samo często jak ona o nim. Pewnego dnia będąc u koleżanki postanowiły, że to ona zrobi ten pierwszy krok - w końcu do odważnych świat należy. Nie miała siły by dłużnej ukrywać co do niego czuje więc bez zastanowienia chwyciła za telefon. Napisała do niego, że od jakiegoś czasu jest dla niej kimś więcej niż tylko przyjacielem. Zrozumiał o co jej chodziło i odpisał, że też długo się nad tym zastanawiał, ale bał się odrzucenia. W tym dniu zostali parą. Był to najszczęśliwszy dzień w ich życiu.
środa, 16 maja 2012
Harry
Było jakoś koło pierwszej w nocy. Zadzwoniłam do niego, zaspanym głosem mówiąc by wymyślił imię dla dziecka. Przez chwilę nie mógł nic wykrztusić po czym powiedział.
-Czemu ty płaczesz? I jakiego dziecka? Czy ja o czymś nie wiem?.
Zmarszczyłam czoło robiąc dziwną minę po czym dodałam
-Tak. Nie wiesz o tym, że jestem zaspana i gram w simsy, idioto!.
Myślałam, że w tym momencie rozniesie mnie przez słuchawkę, drąc się i rzucając kurwami. Siedziałam przed komputerem śmiejąc się i faktycznie już płacząc - ze śmiechu. Uwielbiam dostarczać mu takich emocji w środku nocy.
Zayn
Szykowałam się do wyjscia z nim.Po 5 minutach napisał do mnie.
"za 30 minut kochanie będe u Ciebie." więc zaczęłam się szybko szykować. Po chwili doszedł sms. "ups nie tutaj."
W ciągu chwili napisał "żartowałem."
Zrobiłam wielkie oczy, ale wyszykowałam się do końca i wyszlam.
Szłam przez miasto. Nie przyjechał. Zobaczyłam naszych znajomych stali w kupce więc dołączyłam do nich. Czekali na niego. Wszyscy się mnie pytali "A ty nie z Zaynem? "
odparłam, że nie, a oni na to, że mówił im, że przyjdzie ze swoją dziewczyną. Zaśmiałam się. Po 15 minutach przyszedł, schowałam się za Maksa. Był z jakąś blond dziewczyną, nie widział mnie. Przedstawiała się każdemu "hej Perrie jestem." W pewnym momencie podeszła do mnie. Zacisnęłam pięść i walnęłam jej z całej siły w nos. Zrobił wielkie oczy i podbiegł do mnie i przytulił. Byłam zadowolona, że przytulił mnie, a nie ją, ale odepchnęłam go i pobiegłam do domu krzycząc do niego "Nienawidzę Cię."
Louis
Obudził ją sms. Napisał on. Uśmiech pojawił się na jej twarzy. Jednak znikał w chwili czytania wiadomości.
"słuchaj.. nie mogę tak dalej."
"ee.. co się dzieje?
"ja.. ja już cię nie kocham! nigdy nie kochałem."
Co? Po tym wszystkim co przeżyli on nie kocha ? Jak może? Przecież byli idealną parą. Każdy zazdrościł im tej 'miłości'. Planowali przyszłość. Chcieli zbudować biały dom, mieć psa i gromadkę dzieci. A on tak po prostu pisze, że jej nie kocha?! Wyłączyła telefon. Zawalił jej się świat. Wszystko co było dla niej najważniejsze straciło sens. I co teraz? Wyszła z domu cała zapłakana. Łzy spływały wraz z jej ciemnym tuszem. Szła trzęsąc się, nogi jej się uginały ale szła. Poszła w miejsce gdzie chodzili razem. Nad jezioro. Usiadła i przed jej oczami przewijały się wszystkie wspólne chwale. Pierwszy pocałunek. Pierwsze "kocham cię"
Nie wytrzymała. Wskoczyła do wody. Nie przeżyła. On tymczasem wysyłał jej sms "prima aprilis kochanie".
niedziela, 13 maja 2012
Louis
Mijały kolejne tygodnie naszej znajomości. Miesiąc. Dwa. Trzy. Pięć dni pracy, a w piątkowe popołudnie samolot i leciałam prosto do niego. Dwa dni i trzy noce pełne miłości, namiętności, bliskości, rozmów. Czasem zapada w jakiś dziwny smutek, błądzi gdzieś daleko myślami, gdzieś, gdzie ja nie mam wstępu. Jakaś część jego przeszłości nie chce oddać mi jego. Wiem, że on jasno określił warunki, że to, co jest między nami to tylko tak, tak, żeby przez chwilę nie być samemu. Sam powiedział "tylko nie mów kocham cię" bo to puste słowa. Można je powiedzieć i za chwilę wszystko odwołać a ktoś, kto w to uwierzy, zostaje ze złamanym sercem. Tylko on wiedział, jak bardzo ona go skrzwdziła, była jego pierwszą miłością, pierwszą kobietą, pierwszą. A ja? Cóż, ja myślałam, że to tak łatwo nie mówić, ale co mam zrobić, że kocham jego uśmiech, kocham jego brązowe oczy, uwielbiam z nim rozmawiać i być z nim. Jak mam to wszystko pokazać, jak przekonać go, że warto ryzykować i pozwolić kochać siebie i pozwolić swojemu sercu znów oszaleć? Są wakacje i on już dawno zaplanował swój wyjazd gdzieś głęboko w góry na całe dwa tygodnie. Wyjeżdża już dziś i jak to zawsze w poniedziałek rano odprowadza mnie na samolot i nie zobaczę go przez dwa tygodnie. Doszliśmy do odprawy, dał mi buziaka jak zawsze i uśmiechnął się. Przytuliłam go i nie wytrzymałam, wyszeptałam najdelikatniej jak potrafiłam prosto do jego ucha "kocham Cię". Nie odpowiedział nic, jego oczy posmutniały, poszedł. "Ale ja głupia jestem" myślałam całą drogę, myślałam całe dwa tygodnie.Tam gdzie był, był kiepski zasięg, więc owszem, pisał jakieś smsy raz dziennie, co widział, gdzie był. Ani słowa o uczuciach. Nie wiedziałam, co myśleć, co on myśli, ale przynajmniej już wie. To były potwornie długie dwa tygodnie i potwornie trudne, ale minęły. Ja wiem jedno, nie rzucam słów na wiatr i bardzo chcę z nim być, ale pytanie czy on chce tego samego ?
Wrócił do domu i napisał do mnie "Będziesz w piątek jak zawsze?".
"Tak" - odpisałam. W piątek wsiadłam w samolot i oczywiście całą drogę myślałam o nim. Tęskniłam. Tak bardzo chciałam, żeby to nie był ostatni weekend z nim. Przyleciałam dość późno, koło 23.
- Chodźmy na spacer, taka piękna noc - powiedział.
Spacerowałyśmy ulicami Londynu, niebo pełne gwiazd.
- Myślałam dużo przez te dwa tygodnie - zaczął - nie odzywałem się za dużo, ale ty też nie. - chciałam coś powiedzieć, ale stanął na przeciwko i położył mi palec na ustach - te dwa tygodnie uświadomiły mi, że bardzo mi na tobie zależy, że brakuje mi ciebie w tych górach.- zamilkł, patrzył na mnie i miał łzy w oczach
- KOCHAM CIĘ, bądź ze mną już zawsze i kochaj mnie. - przytulił się i płakał, a ja razem z nim. Tak bardzo chciałam to usłyszeć.
sobota, 12 maja 2012
Niall
Tu jestem w niebie. Przypominają mi się chwile, gdy patrząc w moje oczy, delikatnie całowałeś mnie po twarzy. "jestem - szepnąłeś". Nie bardzo mogłam w to uwierzyć. Poznikaliście wszyscy. Kiedy bolało, nie było przy mnie nikogo. Cóż zrobić.
Stanął na przeciwko mnie i spojrzał mi głęboko w oczy.
- Jestem zmęczona - powiedziałam.
- Ty? Od czego? - zapytał się śmiejąc - co ty takiego robiłaś, żeby się zmęczyć aż tak?
- Całą noc się uczyłam. Zarywam kolejny tydzień. - westchnęłam i położyłam się na łóżko. Zamknęłam oczy, nie mając siły już zupełnie na nic. Starczyło mi, że czułam, że jest.
- Ja się tak uczę zawsze - zapadło milczenie. Podszedł bliżej i położył się obok mnie. Leżąc wsparty na ramieniu, zaczął bawić się moją twarzą. Zawsze tak robił, kiedy miał ochotę zapomnieć. Kiedy chciał utonąć w moich ramionach.
- Przestań - szepnęłam - jestem wykończo...
Zamknął mi pocałunkiem usta. Myślałam, że to sen. Kiedy delikatnie mnie gryźć zaczął. Nawet nie wiem, jak jego rączki znalazły się pod moja bluzką. Badając moje ciało wędrowały od góry. Szyja, piersi. Zaczął je gładzić. Całe moje ciało zapłonęło ogniem, piekielnym ogniem nieziemskiej tęsknoty jego dotyku, za którym tęskniłam tak bardzo. Tonąc w morzu jego pocałunków. Przewrócił się tak, że leżałam pod nim. Nawet nie wiedzieć kiedy, zostaliśmy bez ubrań. Już wiedział, że długo nie wytrzymam. Wiedziałaś, jak bardzo go pragnę. Jak mocno kocham. Jego ręka znalazła się między moimi udami. Delikatnie zaczął wchodzić we mnie. Moje ciało wygięło się w łuk, słyszałam tylko westchnienie rozkoszy, przyspieszony oddech, szybsze bicie serca, które waliło jak oszalałe. Tak, kochałam tylko jego. I jeszcze jedna powtórka z rozrywki. Językiem wędrując po mym ciele w orgiastycznym szale namiętności zapłonęłam, rozchyliłam swe uda, zatapiał moje łono w oceanie swych głębokich jak wszechświat pocałunków.
- Idę. - powiedział, nie ruszając się z miejsca.
- Gdzie? - zapytałam spokojnie.
- Nie wiem.
- To idę z tobą, bo to daleko.
Stanął na przeciwko mnie i spojrzał mi głęboko w oczy.
- Jestem zmęczona - powiedziałam.
- Ty? Od czego? - zapytał się śmiejąc - co ty takiego robiłaś, żeby się zmęczyć aż tak?
- Całą noc się uczyłam. Zarywam kolejny tydzień. - westchnęłam i położyłam się na łóżko. Zamknęłam oczy, nie mając siły już zupełnie na nic. Starczyło mi, że czułam, że jest.
- Ja się tak uczę zawsze - zapadło milczenie. Podszedł bliżej i położył się obok mnie. Leżąc wsparty na ramieniu, zaczął bawić się moją twarzą. Zawsze tak robił, kiedy miał ochotę zapomnieć. Kiedy chciał utonąć w moich ramionach.
- Przestań - szepnęłam - jestem wykończo...
Zamknął mi pocałunkiem usta. Myślałam, że to sen. Kiedy delikatnie mnie gryźć zaczął. Nawet nie wiem, jak jego rączki znalazły się pod moja bluzką. Badając moje ciało wędrowały od góry. Szyja, piersi. Zaczął je gładzić. Całe moje ciało zapłonęło ogniem, piekielnym ogniem nieziemskiej tęsknoty jego dotyku, za którym tęskniłam tak bardzo. Tonąc w morzu jego pocałunków. Przewrócił się tak, że leżałam pod nim. Nawet nie wiedzieć kiedy, zostaliśmy bez ubrań. Już wiedział, że długo nie wytrzymam. Wiedziałaś, jak bardzo go pragnę. Jak mocno kocham. Jego ręka znalazła się między moimi udami. Delikatnie zaczął wchodzić we mnie. Moje ciało wygięło się w łuk, słyszałam tylko westchnienie rozkoszy, przyspieszony oddech, szybsze bicie serca, które waliło jak oszalałe. Tak, kochałam tylko jego. I jeszcze jedna powtórka z rozrywki. Językiem wędrując po mym ciele w orgiastycznym szale namiętności zapłonęłam, rozchyliłam swe uda, zatapiał moje łono w oceanie swych głębokich jak wszechświat pocałunków.
- Idę. - powiedział, nie ruszając się z miejsca.
- Gdzie? - zapytałam spokojnie.
- Nie wiem.
- To idę z tobą, bo to daleko.
Zayn.
Widuję go raz w tygodniu. Przechadza się korytarzem z jego tylko właściwym uwodzicielskim urokiem. Zawsze ten sam styl ubioru; t-shirt i nisko opuszczone spordnie. On nie przemyka, jak inni moi współpracownicy, cicho jak szare myszki, byleby ich tylko nie zauważyć. Nie, nie. On pozostawia za sobą kuszącą woń, której tak trudno się oprzeć. Z oddali wyłapuję jego sylwetkę i śledzę jego ruchy, patrzę w jego oczy, czekam na ich spotkanie. Przechodzi koło mnie tak jakby od niechcenia, ale mijając mnie, rzuca mi to swoje spojrzenie, które przeszywa mnie do głębi i mrozi od stóp do głów. Zastygam na moment w ekstazie, mając wciąż jego oczy w pamięci. To cenna chwila. Nieczęsto można go spotkać sam na sam na korytarzu. Lubi przechadzać się nim w czasie zajęć. Wychodzi z nich bardzo często. A ja aż chciałabym wybiec za nim, by czuć jego bliskość.
Urzekł mnie już na pierwszych zajęciach. Koleżanka doradziła mi: patrz jemu często w oczy, on lubi, kiedy ktoś zwraca na niego uwagę. Starałam się od samego początku przypodobać mu się i patrzyłam w oczy na każdych zajęciach. Nie wiedziałam, że odwzajemni się tym samym. Posyłał mi często ten swój tajemniczy uśmiech. Czasami aż bałam się na niego spojrzeć. Jego oczy były jak strzały przenikające swoje ofiary, a ja czułam się jak ofiara, ofiara jego uroku. Nie mogłam się uwolnić od niego. Na każdych zajęciach myślałam o tym, jak go zauroczyć. Byłam gotowa czołgać się u jego stóp, snuć się za nim jak wierny pies. Chciałam dać mu siebie, i dawałam, przez pewien czas zatraciłam się w nim jak nastolatka.
Wiem, wiem, że jest zaniepokojony, bo nie wie, kto jest autorem tych słów. Dręczy go tyle pytań i niewiadomych. Ale chyba sam rozumie, że nie mogę mu powiedzieć, kim jestem, to by popsuło całą atmosferę i stosunki między nami. Tak, uważam że jesteś przystojnym mężczyzną, masz w sobie to coś, co sprawia, że nie jestem w stanie mu się oprzeć. Powie pewnie, że jestem okrutna i trafi w sedno. Wie, to nie w tym rzecz. Niech nie myśli sobie, że jestem maniaczką czy też jakąś wariatką, nie, ja po prostu jestem nim zafascynowana. Inspiruje mnie, oczarowuje i nęci swoją osobą. To on jest drapieżcą czyhającym na swoją ofiarę, nie ja. W tej grze ja jestem skazana na zagładę. Jest pająkiem zarzucającym wonną sieć namiętności wokół siebie, chwyta każdą ofiarę i pożera ją powoli, upajając się zwycięstwem.
Zapewne przeraża go myśl, że mi się podoba. To powinno być miłe, podobać się różnym ludziom. Chyba się tym nie przejmuje? Więc niech się nie martwi. I tak nikt poza mną samą nie wie o moich odczuciach w związku z jego osobą. Jest bezpieczny.
Urzekł mnie już na pierwszych zajęciach. Koleżanka doradziła mi: patrz jemu często w oczy, on lubi, kiedy ktoś zwraca na niego uwagę. Starałam się od samego początku przypodobać mu się i patrzyłam w oczy na każdych zajęciach. Nie wiedziałam, że odwzajemni się tym samym. Posyłał mi często ten swój tajemniczy uśmiech. Czasami aż bałam się na niego spojrzeć. Jego oczy były jak strzały przenikające swoje ofiary, a ja czułam się jak ofiara, ofiara jego uroku. Nie mogłam się uwolnić od niego. Na każdych zajęciach myślałam o tym, jak go zauroczyć. Byłam gotowa czołgać się u jego stóp, snuć się za nim jak wierny pies. Chciałam dać mu siebie, i dawałam, przez pewien czas zatraciłam się w nim jak nastolatka.
Wiem, wiem, że jest zaniepokojony, bo nie wie, kto jest autorem tych słów. Dręczy go tyle pytań i niewiadomych. Ale chyba sam rozumie, że nie mogę mu powiedzieć, kim jestem, to by popsuło całą atmosferę i stosunki między nami. Tak, uważam że jesteś przystojnym mężczyzną, masz w sobie to coś, co sprawia, że nie jestem w stanie mu się oprzeć. Powie pewnie, że jestem okrutna i trafi w sedno. Wie, to nie w tym rzecz. Niech nie myśli sobie, że jestem maniaczką czy też jakąś wariatką, nie, ja po prostu jestem nim zafascynowana. Inspiruje mnie, oczarowuje i nęci swoją osobą. To on jest drapieżcą czyhającym na swoją ofiarę, nie ja. W tej grze ja jestem skazana na zagładę. Jest pająkiem zarzucającym wonną sieć namiętności wokół siebie, chwyta każdą ofiarę i pożera ją powoli, upajając się zwycięstwem.
Zapewne przeraża go myśl, że mi się podoba. To powinno być miłe, podobać się różnym ludziom. Chyba się tym nie przejmuje? Więc niech się nie martwi. I tak nikt poza mną samą nie wie o moich odczuciach w związku z jego osobą. Jest bezpieczny.
sobota, 5 maja 2012
KOLEJNY NOWY BLOG!
Wraz z Edytą znając się kilka godzin postanowiłyśmy napisać opowiadanie. Mam nadzieję, że nam to wyjdzie. ZAPRASZAM WSZYSTKICH!
PROLOG!
http://loveisthecureforeverything.blogspot.com/
PROLOG!
http://loveisthecureforeverything.blogspot.com/
Louis
@Imagin dedykowany Edycie Otylii Grzelińskiej, ponieważ piszę zajebiste opowiadanie, które polecam. Macie linka: http://dance-with-me-tonight.blogspot.com/
Część 1.
Podobno swój na swojego zawsze trafi. Przypadek na świecie nie istnieje, wszystko dzieje się w jakimś celu, nawet jeśli tego na początku nie dostrzegamy. Opowiem wam historię. Dość dziwną, miejscami trudną, miejscami dramatyczną, miejscami zabawną, ale przede wszystkim szaloną. Opowieść o dwóch osobach. O ich dziwnej znajomości i ich pragnieniach, o kawałku ich życia. Jeden z etapów, który został zapisany na ich drodze. Ten kawałek dane im było przebyć razem.
Każda historia ma swój początek. Początek tej zaczął się dla każdego z nich osobno. Kupili bilet na ten sam pociąg. Gdy podróż jednego z nich trwała, drugi stał przed kasą biletową i zastanawiał się, co robić. Kupił bilet, wsiadł do pociągu i otworzył drzwi jednego z przedziałów. Siedziała tam tylko jedna kobieta, zapatrzona w okno. Na odgłos otwieranych drzwi obróciła głowę i spojrzała na niego niesamowicie niebiesko-zielonymi oczami.
[Louis]: Przepraszam. Można się dosiąść?
[Ty]: Oczywiście.
I tak zaczyna się ta historia. Przypadkowe spotkanie dwóch osób, jadących razem jednym pociągiem. Ale razem wcale nie znaczy w tę samą stronę.
Obudziła się rano. Przeciągnęła na łóżku. "Ciekawy dzień mnie czeka, bardzo ciekawy." Wstała. Poranna toaleta, wczoraj przygotowana garderoba, makijaż i można mknąć na spotkanie. Miała kilka spraw do załatwienia. Umówieni byli na 16.00. Załatwiła wszystko wcześniej niż myślała i na umówione miejsce przybyła kilka minut po 14.00. Pogoda była cudowna. 30 stopni C w cieniu. Siedziała sobie na ławeczce, popijała ciepłą wodę mineralną i zastanawiała się, jak to będzie. W miarę upływu czasu robiła się coraz bardziej rozluźniona. Zdenerwowanie minęło bezpowrotnie. Około 15.15 ujrzała mężczyznę, który opisem mógłby pasować do niego. Trochę nie pasował jej bukiet kwiatów, jak trzymał w ręce. Patrzyła na niego pół godzinki. 15.38. sms:
[Louis]: Właśnie wyruszyłem na spotkanie z przeznaczeniem. Około 15.50 podniosła się z ławki z zamiarem podejścia do mężczyzny, któremu przyglądała się jakiś czas. Ale zrezygnowała. Jakiś strach ją obleciał. Zrobiła rundkę po rynku i wróciła z powrotem. Ten mężczyzna nadal stał. Zdecydowanym krokiem ruszyła w jego stronę. Nagle ujrzała jak macha do kogoś i podchodzi do niego jakaś osoba. Zaczęła się śmiać w duchu "Boże zaczepiłabym całkowicie obcego mężczyznę! Wyszłabym na kompletną idiotkę!" Czuła, że zaraz wybuchnie śmiechem.
W torebce zadzwonił telefon.
[Louis]: No i gdzie jesteś?
[Ty]: Stoję w umówionym miejscu, a ty?
[Louis]: Ja też. Nie widzę Cię.
Rozejrzała się wokół i zobaczyła osóbkę rozmawiającą przez telefon.
[Ty]: A ja Cię widzę.
Roześmiała się i wyłączyła telefon. Patrzyła, jak tamten z niedowierzaniem spogląda na komórkę. Schowała telefon do torebki i z uśmiechem na ustach ruszyła w jego stronę. Miała chyba głupawy wyraz twarzy, bo poznał ją od razu.
[Louis]: To ty?
[Ty]: Tak, ja. Chodźmy gdzieś na to piwo, bo zaraz padnę z pragnienia i będziesz mnie mieć na sumieniu.
Skrępowanie minęło. Usiedli w jednym z ogródków i zaczęli rozmawiać. Czasem wydawało im się, ze tematy się kończą, ale to było złudzenie. Drugie piwo. Rozmowa nabierała tempa. Śmiali się ciągle. Trzecie piwo. Zaczynali czuć się jak na malutkim haju. Czas płynął, a oni ciągle rozmawiali. Zmienili knajpkę i poszli coś zjeść. Nadal gadali bez przerwy. Piwo wprowadziło ich w stan rozluźnienia. Przyglądali się sobie bardzo uważnie. Badali każdy ruch, słuchali każdego słowa bardzo zachłannie. Słuchali dźwięku śmiechu, wpatrywali się w kolor oczu. Miało być "bez podtekstów", ale chyba się nie udało. Dowiadywali się coraz więcej o sobie nawzajem. Wszystko było w porządku. Takie przynajmniej sprawiali wrażenie. Ale czas leciał i trzeba było się w końcu pożegnać. Stali na przystanku tramwajowym. W oddali zobaczyli tramwaj. Wyciągnęła do niego rękę. Troszkę się zdziwił. Nie wiedział, czego chciała, ale to jakby nie było to. Odwzajemnił gest. Weszła do tramwaju. Odmachał jej ręką i uśmiechnął się szeroko.
Droga do domu trochę się dłużyła. Zaraz po wejściu włączyła komputer. Napisała:
[Ty]: Napisz pierwszy, potem Ci odpowiem. Było chyba dobrze. Jestem trochę zdezorientowana, ale było w porządku.
Rano przeczytał maila. Wszystko wydawało się w porządku. Trochę był inny, jakby nie chciała jemu czegoś powiedzieć. Pochwały jakby naciągane. Ale nie chciał tego zobaczyć, napisał, że świetnie się bawił, że był to bardzo miły wieczór. Pozwolił sobie na szczerość.
Po południu znalazł w skrzynce maila od niej.
[Ty]: Zróbmy sobie kilka dni przerwy. Do piątku. Ok? - nie mógł tego zrozumieć. Przecież wszystko było dobrze. Co się stało? Ale zgodził się. Nie miał wyjścia.
Cały dzień chodził jak w transie. Zawsze uchodził za osobę bardzo wesołą. Zawsze uśmiechnięty i zawsze skory do zabawy. Niewiele osób wiedziało, jak łatwo go zranić, że starannie ukrywa własne uczucia, że pod maską uśmiechu kryje się często ból. Twarz dla ludzi i twarz prawdziwa. Jak dwie maski teatralne. Śmiech i łzy. Tym razem zwyciężyły łzy. Pomimo iż zgodził się na mailową ciszę, napisał maila. Był gorzki, ale nie potrafił się powstrzymać. Czuł, że to, co od niej usłyszy zaboli, że to, niestety koniec. Wolał sam powiedzieć, że tak bardzo jemu nie zależy.
Następnego dnia znalazła w skrzynce odpowiedź. Nie spodziewała się takich słów:
[Louis]: Wczoraj zrozumiałem, dlaczego moje związki nigdy nie trwały długo. Nie potrafię dzielić życia z inną osobą. To mnie wyniszcza. Przepraszam. Jak będziesz chciała porozmawiać, to bądź o 13.00 na czacie."
Czat był ciężki. Ale jakoś z niego wybrnęli. Chyba oboje udawali, że wszystko jest w porządku. Była zła, ale próbowała to ukryć. W pewnym stopniu jej się udało. Wieczorem znalazła w skrzynce list. Taki jak dawniej. Śmieszny i odpisała w podobnym tonie. Wiedziała, że za kilka dni złość minie. Krew się uspokoi. Ciekawiła ją przyszłość. Skoro to nie koniec, to znaczy, ze coś jeszcze będzie. I chciała się przekonać, co.
Ale noc była bardzo ciężka. Uważała się za silną osobę, ale to było silniejsze. Położyła się i próbowała zasnąć. Ale nie mogła. Leżała, a łzy płynęły jej z oczu, płynęły spokojnie jak rzeka, nie potrafiła nad nimi zapanować. Zobaczyła, jak wstaje słońce, dopiero potem zasnęła.
Dobry humor powracał. Pomógł jej on. Pisał jak dawniej. Zabawnie i w końcu porwało ją to. Znowu było dobrze. Jak wcześniej. Jakby nic się nie wydarzyło. Kilka maili dziennie, znowu o wszystkim. O codziennym życiu. Znowu uśmiechała się na widok listu od niego, znowu czuła dziwne ukłucie w żołądku.
Minął tydzień i zaczęli znowu flirt. Podjęła z nim pewna grę. A on zgodził się bez oporów. Napisała jemu jak wyobraża sobie miłość i wysłała. Spodobało się jemu. Zaczęli z powrotem nakręcać sprężynkę. Powoli, ale bardziej zdecydowanie. Żartowali albo pisali poważnie. Sami powoli zaczęli się gubić, kiedy żartują, a kiedy mówią prawdę. Zatonęli w fikcji, którą sami stworzyli. Można powiedzieć, że wirtualna miłość kwitła w pełni. Zaczęły się sms'y. Gorące sms'y na dobranoc. Czuli, że jedyne, co mogą zrobić, to spotkać się i urzeczywistnić fikcję.
Umówili się na drugie spotkanie. Randka na łonie natury, oczywiście "bez podtekstów". Żartowali oboje, bo dobrze wiedzieli, po co się spotykają. Aby zobaczyć, czy z tego coś będzie.
Widziała, że on niczego jej nie da, niczego trwałego. Ale jest w stanie zgodzić się na zabawę. Coś nie zobowiązującego. Zgodziła się na jego propozycję. "Przecież nic nie tracę. Będziemy się oboje dobrze bawić i tyle."
Poczucie humoru oboje mieli podobne. Więc umówili się w romantycznym miejscu. Na skwerku dla zakochanych.
Część 4.
Kolejny gorący, sierpniowy dzień. Znowu załatwiła swoje sprawy szybciej i czekała na niego. Umówili się o tej samej godzinie co ostatnio. Dosiadł się do niej miły, starszy pan. Zawsze lepiej jest z kimś porozmawiać. Czas szybciej leci. Zauważyła go z daleka. Wydawało jej się, że go nie pamięta, ale się myliła. Może to 6 zmysł? Nie wiedziała. Podeszła do niego. Skierowali się w stronę parku, aby spokojnie porozmawiać. Cały czas się śmiali i rozmawiali. Zdawało im się, że znają się od zawsze. Młodsza zdecydowała się w końcu zaprosić go do siebie.
[Ty]: Może pójdziemy do mnie? Zobaczysz jak mieszkam.
[Louis]: Możemy pójść. - nic już więcej nie mówili. Poszli w kierunku jej domu. Szli w ciszy. Nie czuli skrępowania.
Doszli. Dziewczyna otworzyła szeroko drzwi od mieszkania i zaprosiła go do środka. Rozglądał się wokół siebie.
[Louis]: Ładnie. - nic nie odpowiedziała. Uśmiechnęła się tylko do niego i skierowała się w stronę kuchni w celu zrobienia kawy.
[Ty]: Jaką kawę pijesz?
[Louis]: Rozpuszczalną z mlekiem poproszę. - dziewczyna przygotowywała kawę, a on w tym czasie rozglądał się dalej. Przyglądał się zdjęciom, które wisiały na ścianach. Po chwili przyszła dziewczyna i zaprowadziła go do kuchni. Usiedli naprzeciwko siebie. Nic nie mówili. Patrzyli sobie głęboko w oczy i po prostu pili kawę. Coś w tym spojrzeniu było. Nie wiedzieli co. Chłopak nic nie mówiąc podszedł do dziewczyny. Chwycił jej twarz w dłonie i złożył na jej ustach pocałunek. Długi, delikatny pocałunek. Dziewczyna chwyciła jego dłoń i prowadziła go w kierunku jej sypialni. Po niedługim czasie, zatopieni w namiętnym pocałunku leżeli już na łóżku. Nie przerywając niczego ubrania po kolei lądowały na podłodze. Zatracili się w sobie. Nic się dla nich nie liczyło. Tylko oni. Ich świat zamknął się w ich objęciach. On delikatnie położył się na niej, uważając żeby nie zrobić jej krzywdy. Wszedł w nią delikatnie i powoli. Widzieli w swoich oczach porządanie i chęć bycia ze sobą. Posuwał się w niej powoli, ale stanowczo. Zapach jego potu przeplatał się z zapachem perfum. Doprowadzał dziewczynę do obłędu. Ich jęki były ciche, co jeszcze bardziej doprowadzało ich do szaleństwa. W przód i w tył. Chłopak coraz szybciej poruszał biodrami. Delikatnie masował jej piersi. Nagle oparł swoje spocone czoło o jej czoło i spojrzał głeboko w oczy uśmiechając się. Wiedziała, że to już koniec, ale nie wiedziała co dalej z nimi. Czy to co się między nimi stało coś zmienia. Położył się obok niej.
[Louis]: O czym myślisz?
[Ty]: Co będzie teraz? Wracamy do poprzedniego stanu?
[Louis]: Nie. - krótka odpowiedź. Dziewczyna nie wiedziała co ma teraz myśleć. Ta odpowiedź jej nic nie dała.
[Ty]: Nie? Co to znaczy, że nie?
[Louis]: Nie wracamy do poprzedniego stanu. - nic więcej nie powiedział. Ona też nie. Nie potrzebowali tego. Wiedzieli, że teraz się wszystko ułóży. Przygoda, która zaczęła się na czacie skończyła się czystą miłością.
Część 1.
Podobno swój na swojego zawsze trafi. Przypadek na świecie nie istnieje, wszystko dzieje się w jakimś celu, nawet jeśli tego na początku nie dostrzegamy. Opowiem wam historię. Dość dziwną, miejscami trudną, miejscami dramatyczną, miejscami zabawną, ale przede wszystkim szaloną. Opowieść o dwóch osobach. O ich dziwnej znajomości i ich pragnieniach, o kawałku ich życia. Jeden z etapów, który został zapisany na ich drodze. Ten kawałek dane im było przebyć razem.
Każda historia ma swój początek. Początek tej zaczął się dla każdego z nich osobno. Kupili bilet na ten sam pociąg. Gdy podróż jednego z nich trwała, drugi stał przed kasą biletową i zastanawiał się, co robić. Kupił bilet, wsiadł do pociągu i otworzył drzwi jednego z przedziałów. Siedziała tam tylko jedna kobieta, zapatrzona w okno. Na odgłos otwieranych drzwi obróciła głowę i spojrzała na niego niesamowicie niebiesko-zielonymi oczami.
[Louis]: Przepraszam. Można się dosiąść?
[Ty]: Oczywiście.
I tak zaczyna się ta historia. Przypadkowe spotkanie dwóch osób, jadących razem jednym pociągiem. Ale razem wcale nie znaczy w tę samą stronę.
Część 2.
Dwie osoby - powiedzmy, że razem mają czterdzieści lat - znajdujące się w innych etapach życia. On wie, czego pragnie, przynajmniej zawodowo. Ona ciągle szukająca tego, w czym mogłaby spełnić własne pragnienia. Imiona sobie podarujemy. On jest starszy, a ona młodsza, imiona wszystko zepsują. Zaczniesz się zastanawiać, czy ich znasz lub czy spotkałaś ich kiedyś na swojej drodze. Spotkałaś z pewnością. Teraz się odpręż, zamknij oczy i słuchaj.
Młodsza miała dziwne przeczucie. "Coś się wydarzy tego lata, musi się coś wydarzyć.". Czuła to tak, jak czuje się nadchodzącą burzę, gdy gęstnieje powietrze a ptaki latają nad samą ziemią.
Buszując po internecie, zabijała nudę pierwszych dni wakacji. Szukała czegoś interesującego, czegoś, co oderwie ją od kilku poprzednich miesięcy. Semestr był ciężki, jeden z gorszych. Wszystko poszło całkiem gładko, ale pracy było więcej niż zwykle. Czuła, że powinna podjąć jakąś decyzję dotycząca życia. Na coś się zdecydować, ale ciągle odkładała to na później. Myślała "Mam wakacje,zacznę myśleć w październiku. Ostatnie beztroskie miesiące. Zastanowię się potem. Potem."
I tak mijały dni. Trochę leniwie. Na jednej z zagranicznych stron znalazła adres kogoś z Polski. Poczuła dziwne zaciekawienie. Spisała adres i napisała do tego kogoś "Nie znamy się, ale tak w akcie patriotyzmu piszę, bo spotkałam Twój adres. Miłe uczucie, jakbyś gdzieś na zagranicznej wycieczce spotkała rodaka. Choć nie znasz go, z przyjemnością z nim porozmawiasz." Tylko kilka słów. Nawet nie spodziewała się odpowiedzi. Ale ją dostała, kilka dni później. I tak to się zaczęło. Kilka maili, krótkich. Wymiana ciekawych adresów, stron, które znali i z przyjemnością polecali drugiemu. Minął tydzień a listy się nie urywały. Padło pierwsze nieśmiałe pytanie:
[Louis]: Dlaczego wpisałaś się na tej stronie? Co Cię w niej zaciekawiło? - odpowiedź była raczej wymijająca.
[Ty]: Tak po prostu, zrobiłam to pierwszy raz. Nigdy wcześniej nie wpisywałam się na żadnej stronie internetowej.
[Louis]: Tak, ale coś Cię musiało pchnąć, aby w ogóle tam zajrzeć.
[Ty]: Nie wiem, nie potrafię tego wytłumaczyć. A ty dlaczego?
Teraz wymijająca odpowiedź z drugiej strony. Żaden nie potrafił, albo nie chciał zadać pytania wprost. Kręcili oboje. Ale w końcu pytanie padło:
[Louis]: A ty wolisz kobiety czy mężczyzn?
[Ty]: Nie wiem, teraz chyba mężczyzn, ale nie jestem pewna. A ty? - Odbicie piłeczki.
[Louis]: Ja też nie jestem pewien.
Listy zmieniły swój charakter. Odrobinkę. Zaczęło im się to podobać. Internetowy, bezpieczny flirt. Zaczynali się poznawać. Kolejny przypadek: podobne upodobania, podobne poczucie humoru i odległość, to było najlepsze - kilkadziesiąt kilometrów. A od października to samo miasto. Przypadek? Oboje zadawali sobie to pytanie.
Zaczął się delikatny erotyzm. Subtelne strony, subtelne filmy. Powoli się nakręcali, coś zaczynało się dziać. Coś, czego nie potrafili zrozumieć. Minęły pierwsze dwa tygodnie. Nie widzieli się, nie wiedzieli, jak wyglądają. A myśleli o sobie. Niemalże bez przerwy. Każda wolna chwilka "Ciekawe, co on/ona teraz robi?"
Młodsza zadała krótkie pytanie:
[Ty]: A doświadczenia? Masz jakieś doświadczenie? - to, co przeczytała zaskoczyło ją trochę. [Louis]: Tak, mam. Byłem z mężczyzną, kiedyś jeszcze na studiach przez dłuższy czas. Był starszy. Kilka lat. Oboje byliśmy dla siebie pierwsi. Ale to się skończyło. - Trochę jakby szok. Bo jednak nie znajdowali się w tym samym miejscu. Teoria zderzyła się z praktyką. Doświadczenie z marzeniami, z fantazjami i nie do końca rozumianymi pragnieniami.
Listy robiły się coraz bardziej osobiste i coraz częstsze. Kilka na dzień. Widok pustej skrzynki wywoływał dziwne uczucie. Uczucie niepokoju. A widok maila? Niezrozumiałe ukłucie w okolicy żołądka.
Alkohol i zabawa. Każdy, bawiąc się w swoim towarzystwie kończył myślami o tym drugim. Co robi, gdzie jest i co myśli. Co myśli o mnie? Potem mały ranny kac. "Co ja wyprawiam?! Przecież nawet jej/go nie znam! Nie widziałam/em jej/jego i nie słyszałam/em! To tylko maile, maile i alkohol. Tak z pewnością alkohol!" Każdy powtarzał sobie to we własnym zakresie. Walczyli sami ze sobą. "Przecież to jest nierealne! Co się dzieje?!"
Mijał trzeci tydzień. Nastąpiła pierwsza próba.
[Louis]: Muszę wyjechać na trzy dni. Sprawy służbowe. Wrócę w piątek wieczorem. Odezwę się. Pa. Do piątku.
Niepokój. Ogromny niepokój. Jak to wyjechać? Oboje czuli, że z niezrozumiałych przyczyn to będą ciężkie trzy dni, nawet nie trzy, dwa. Młodsza zrobiła zdesperowany ruch.
[Ty]: "0504" - Ze strachem w oczach nacisnęła wyślij.
[Louis]: Wiem, dałaś mi numer. - odpowiedź.
[Ty]: Chcesz, abym zadzwoniła? - Nieśmiałe pytanie
[Louis]: "Nie! Chciałem, abyś go miała, jakbyś zatęskniła, możesz napisać, że tęsknisz. Ja mogę Ci pisać dziesięć maili dziennie. To tak, po prostu, rozumiesz?" - nie potrafił powiedzieć, że po prostu boi się usłyszeć jej głos.
[Ty]: Rozumiem. Schowam numer na później. Do piątku. Już tęsknię. - odpowiedź.
Minęła środa, jakoś minęła. Starała się być zajęta i nie myśleć o pustej skrzynce. Czwartek rano. Zwykły dzień. Znów trzeba posprzątać, zrobić obiad i kilka zwykłych spraw. Rutyna dnia codziennego. I myśli, ciągle myśli o nim "Przecież to nie jest realne. Nawet go nie znam, to przecież tylko maile. Jesteśmy zabawni, podobne poczucie humoru, śmiejemy się z tych samych rzeczy. Ale przecież to tylko maile! Nic poza tym!" Powtarzała sobie to tak długo, że prawie w to uwierzyła. Ale los szykował jej niespodziankę. Zaśmiał się jej prosto w twarz, zadrwił z niej. Rzucił prawdę tak, że nie mogła więcej zaprzeczać.
Zadzwonił telefon komórkowy. Podniosła go i zobaczyła nieznany numer. Serce zaczęło walić jak oszalałe. Usiadła wpatrzona w ten nieznany numer. Przemogła się i wcisnęła ok.
[Ty]: Słucham?
[Louis]: Cześć, to ty? - serce próbowało roznieść jej klatkę piersiową "
[Ty]: Tak, to ja. - cicho odpowiedziała. Cisza w słuchawce trwała całą wieczność
[Louis]: Ej, nie poznajesz mnie?! To ja! - wtedy go poznała, szalony przyjaciel.
Teraz nie mogła już zaprzeczać i wmawiać sobie, że to tylko maile. Serce waliło jej cały dzień. A telefon? Krótkie spojrzenie i nogi jak z waty. Nie było siły, aby zaprzeczać. Włączyła komputer i napisała mu, co się stało. Jak zareagowała, co poczuła.
Ale dzień jeszcze się nie kończył, czekało ją jeszcze coś. Cały dzień starała się być zajęta fizycznie. Bała się chwili, kiedy usiądzie i zacznie myśleć. Bała się tego, co może pomyśleć. Ale wieczór zawsze nadchodzi. A potem noc. Cichy dom. Czuła, że wszyscy już śpią, a ona siedziała na kanapie i patrzyła w okno. Nalała sobie wina, włączyła telewizor i patrzyła w ciemność. Oparła się delikatnie o oparcie kanapy. Zamknęła oczy. Czuła jak wino zaczyna działać. Powoli ogarnęło ją uczucie ciepła, rozlewało się po całym ciele. Zobaczyła mężczyznę. Poczuła jego zapach, dotyk skóry, smak ust, smak języka. Wyobraźnia posuwała się powoli, leniwie smakując każdą chwilę, każdy skrawek tego. Otworzyła oczy, ujrzała przed sobą ciemny, pusty pokój. Ciągle czuła na ustach smak wyobraźni. Smak wyobraźni. "Wino, to tylko wino..." Podeszła do komputera i napisała mu o tym. Ze szczegółami. Wysłała. A potem nagle przestraszyła się jego reakcji. Napisała sprostowanie, że to alkohol, że ją poniosło, że przeprasza, żeby się nie gniewał.
Niecierpliwie czekała na piątek. Dzień mijał niemiłosiernie powoli. Każda minuta trwała 300 sekund. 20.00. 21.45. 22.39. 23.00 Sms.
[Louis]: Już jestem. Tęskniłem. - serce zabiło znowu szybciej.
[Ty]: Może porozmawiamy na czacie?
[Louis]: Tak.
Pierwszy krok do przodu. Oboje czuli podobnie. Tęsknili jak szaloni. Jakby nie mogli bez siebie żyć. Jakby znali się całe życie. Jakby zawsze byli. Rozmawiali do czwartej nad ranem. Już zaczęło świtać. Kilka godzin czatu. Mieli wrażenie, że wiedzą już wszystko, że prawie się dotknęli. Położyli się spać osobno, a jakby razem. Dziwna noc.
Potem następny dzień. Wyszli oboje wieczorem, ale umówili się, że powtórzą wczorajszy wieczór. Ale dziś miało być odrobinkę inaczej. Alkohol płynął w żyłach. Podgrzewał i tak gorącą już krew. Byli odważniejszi. Prośba.
[Ty]: Zadzwoń do mnie.
[Louis]: Jesteś tego pewna?
[Ty]: Nie, ale zadzwoń. Zobaczymy.
[Louis]: A co powiemy?
[Ty]: "Cześć" i wrócimy na czata.
[Louis]: Ok, dzwonię.
Patrzyła jak telefon zaświecił. Podniosła go z przerażeniem i powiedziała:
[Ty]: Słucham...?
[Louis]: No cześć. I co teraz?
[Ty]: Nie wiem. Wracamy na czata.
[Louis]: Wracamy.
Serce waliło jej jak oszalałe. Usłyszała jego głos i nagle poczuła się malutka, jak mała dziewczynka, która sięga po zabawkę a nie zna instrukcji obsługi.
[Louis]: Słyszałem, jak wali Ci serce. To chyba nie był dobry pomysł. Na pewno masz tyle lat? Brzmisz jak 17-letnia dziewczyna.
[Ty]: Mam, na serio. A ty brzmisz bardzo poważnie.
Zrobiło się dziwnie. Czuła, jakby chciała uciec "W co ja się pakuję?" Jakieś napięcie w czytanych słowach. Coś ją przeraziło. Czuła, że jego też. Nie wiedziała, dlaczego tak zareagowała. Przecież to tylko telefon. Poczuła, że musi coś zrobić i to szybko.
[Ty]: Może powinnyśmy się spotkać na żywo?
[Louis]: Kiedy?
[Ty]: W poniedziałek.
[Louis]: W ten?
[Ty]: Tak. Im szybciej, tym lepiej.
Chwila zastanowienia. Przecież nie mają nic do stracenia.
[Louis]: Ok. Zastanówmy się nad tym i pogadamy jutro.
[Ty]: Więc do jutra. Pa
[Louis]: Pa
Niedziela. Umówili się na 20.00. Cały dzień myślała czy dobrze zrobiła, proponując tak nagle spotkanie, niemalże z dnia na dzień. Ale oboje zdawali sobie sprawę, że muszą to zrobić, zanim wszystko zabrnie za daleko. Teraz byli w stanie w jakimś stopniu przełknąć gorycz porażki. Potem mogłoby zaboleć znacznie bardziej. To było jedyne wyjście. Jedyne rozsądne.
Rozmowa na czacie była bardzo wesoła. Poczucie humoru wzięło górę nad zdenerwowaniem. Zdecydowali się porozmawiać jeszcze raz przez telefon. Tym razem wyszło w miarę normalnie. Lekkie zdenerwowanie. Ale rozmawiali prawie dziesięć minut. W porównaniu z pierwszą rozmową odniesli olbrzymi sukces. Umówili się jeszcze, że później wieczorem po 23.00 zadzwoni do niej i porozmawiają dłużej.
Godzina 23.10. Telefon zaświecił. Rozmowa potoczyła się od razu. Śmiali się przez cały czas. Nawet nie byli zdenerwowani. Dostali niemalże głupawki, zachowywali się jak najlepsi kumple. Umówili się, że spotykają się "bez podtekstów", ze to będzie zwykłe spotkanie. Żadna randka, po prostu pójdą na piwko i pogadają. Że żaden nie odejdzie na widok tego, co zobaczy, żadnego plucia pod nogi i wzroku pełnego obrzydzenia. Zaczęli wariować. W duchu oboje dziękowali Bogu za poczucie humoru. Cokolwiek się zdarzy wytrzymają ze sobą, ponieważ oboje są dobrze wychowani. Uznali się za największych wariatów pod słońcem. Wariatów, którzy idą na randkę "bez podtekstów". Dobre sobie. Wygłupiali się przez godzinkę, powiedzieli dobranoc i z błogim uczuciem szaleństwa, w jakie się pchają, zasnęli.
Dwie osoby - powiedzmy, że razem mają czterdzieści lat - znajdujące się w innych etapach życia. On wie, czego pragnie, przynajmniej zawodowo. Ona ciągle szukająca tego, w czym mogłaby spełnić własne pragnienia. Imiona sobie podarujemy. On jest starszy, a ona młodsza, imiona wszystko zepsują. Zaczniesz się zastanawiać, czy ich znasz lub czy spotkałaś ich kiedyś na swojej drodze. Spotkałaś z pewnością. Teraz się odpręż, zamknij oczy i słuchaj.
Młodsza miała dziwne przeczucie. "Coś się wydarzy tego lata, musi się coś wydarzyć.". Czuła to tak, jak czuje się nadchodzącą burzę, gdy gęstnieje powietrze a ptaki latają nad samą ziemią.
Buszując po internecie, zabijała nudę pierwszych dni wakacji. Szukała czegoś interesującego, czegoś, co oderwie ją od kilku poprzednich miesięcy. Semestr był ciężki, jeden z gorszych. Wszystko poszło całkiem gładko, ale pracy było więcej niż zwykle. Czuła, że powinna podjąć jakąś decyzję dotycząca życia. Na coś się zdecydować, ale ciągle odkładała to na później. Myślała "Mam wakacje,zacznę myśleć w październiku. Ostatnie beztroskie miesiące. Zastanowię się potem. Potem."
I tak mijały dni. Trochę leniwie. Na jednej z zagranicznych stron znalazła adres kogoś z Polski. Poczuła dziwne zaciekawienie. Spisała adres i napisała do tego kogoś "Nie znamy się, ale tak w akcie patriotyzmu piszę, bo spotkałam Twój adres. Miłe uczucie, jakbyś gdzieś na zagranicznej wycieczce spotkała rodaka. Choć nie znasz go, z przyjemnością z nim porozmawiasz." Tylko kilka słów. Nawet nie spodziewała się odpowiedzi. Ale ją dostała, kilka dni później. I tak to się zaczęło. Kilka maili, krótkich. Wymiana ciekawych adresów, stron, które znali i z przyjemnością polecali drugiemu. Minął tydzień a listy się nie urywały. Padło pierwsze nieśmiałe pytanie:
[Louis]: Dlaczego wpisałaś się na tej stronie? Co Cię w niej zaciekawiło? - odpowiedź była raczej wymijająca.
[Ty]: Tak po prostu, zrobiłam to pierwszy raz. Nigdy wcześniej nie wpisywałam się na żadnej stronie internetowej.
[Louis]: Tak, ale coś Cię musiało pchnąć, aby w ogóle tam zajrzeć.
[Ty]: Nie wiem, nie potrafię tego wytłumaczyć. A ty dlaczego?
Teraz wymijająca odpowiedź z drugiej strony. Żaden nie potrafił, albo nie chciał zadać pytania wprost. Kręcili oboje. Ale w końcu pytanie padło:
[Louis]: A ty wolisz kobiety czy mężczyzn?
[Ty]: Nie wiem, teraz chyba mężczyzn, ale nie jestem pewna. A ty? - Odbicie piłeczki.
[Louis]: Ja też nie jestem pewien.
Listy zmieniły swój charakter. Odrobinkę. Zaczęło im się to podobać. Internetowy, bezpieczny flirt. Zaczynali się poznawać. Kolejny przypadek: podobne upodobania, podobne poczucie humoru i odległość, to było najlepsze - kilkadziesiąt kilometrów. A od października to samo miasto. Przypadek? Oboje zadawali sobie to pytanie.
Zaczął się delikatny erotyzm. Subtelne strony, subtelne filmy. Powoli się nakręcali, coś zaczynało się dziać. Coś, czego nie potrafili zrozumieć. Minęły pierwsze dwa tygodnie. Nie widzieli się, nie wiedzieli, jak wyglądają. A myśleli o sobie. Niemalże bez przerwy. Każda wolna chwilka "Ciekawe, co on/ona teraz robi?"
Młodsza zadała krótkie pytanie:
[Ty]: A doświadczenia? Masz jakieś doświadczenie? - to, co przeczytała zaskoczyło ją trochę. [Louis]: Tak, mam. Byłem z mężczyzną, kiedyś jeszcze na studiach przez dłuższy czas. Był starszy. Kilka lat. Oboje byliśmy dla siebie pierwsi. Ale to się skończyło. - Trochę jakby szok. Bo jednak nie znajdowali się w tym samym miejscu. Teoria zderzyła się z praktyką. Doświadczenie z marzeniami, z fantazjami i nie do końca rozumianymi pragnieniami.
Listy robiły się coraz bardziej osobiste i coraz częstsze. Kilka na dzień. Widok pustej skrzynki wywoływał dziwne uczucie. Uczucie niepokoju. A widok maila? Niezrozumiałe ukłucie w okolicy żołądka.
Alkohol i zabawa. Każdy, bawiąc się w swoim towarzystwie kończył myślami o tym drugim. Co robi, gdzie jest i co myśli. Co myśli o mnie? Potem mały ranny kac. "Co ja wyprawiam?! Przecież nawet jej/go nie znam! Nie widziałam/em jej/jego i nie słyszałam/em! To tylko maile, maile i alkohol. Tak z pewnością alkohol!" Każdy powtarzał sobie to we własnym zakresie. Walczyli sami ze sobą. "Przecież to jest nierealne! Co się dzieje?!"
Mijał trzeci tydzień. Nastąpiła pierwsza próba.
[Louis]: Muszę wyjechać na trzy dni. Sprawy służbowe. Wrócę w piątek wieczorem. Odezwę się. Pa. Do piątku.
Niepokój. Ogromny niepokój. Jak to wyjechać? Oboje czuli, że z niezrozumiałych przyczyn to będą ciężkie trzy dni, nawet nie trzy, dwa. Młodsza zrobiła zdesperowany ruch.
[Ty]: "0504" - Ze strachem w oczach nacisnęła wyślij.
[Louis]: Wiem, dałaś mi numer. - odpowiedź.
[Ty]: Chcesz, abym zadzwoniła? - Nieśmiałe pytanie
[Louis]: "Nie! Chciałem, abyś go miała, jakbyś zatęskniła, możesz napisać, że tęsknisz. Ja mogę Ci pisać dziesięć maili dziennie. To tak, po prostu, rozumiesz?" - nie potrafił powiedzieć, że po prostu boi się usłyszeć jej głos.
[Ty]: Rozumiem. Schowam numer na później. Do piątku. Już tęsknię. - odpowiedź.
Minęła środa, jakoś minęła. Starała się być zajęta i nie myśleć o pustej skrzynce. Czwartek rano. Zwykły dzień. Znów trzeba posprzątać, zrobić obiad i kilka zwykłych spraw. Rutyna dnia codziennego. I myśli, ciągle myśli o nim "Przecież to nie jest realne. Nawet go nie znam, to przecież tylko maile. Jesteśmy zabawni, podobne poczucie humoru, śmiejemy się z tych samych rzeczy. Ale przecież to tylko maile! Nic poza tym!" Powtarzała sobie to tak długo, że prawie w to uwierzyła. Ale los szykował jej niespodziankę. Zaśmiał się jej prosto w twarz, zadrwił z niej. Rzucił prawdę tak, że nie mogła więcej zaprzeczać.
Zadzwonił telefon komórkowy. Podniosła go i zobaczyła nieznany numer. Serce zaczęło walić jak oszalałe. Usiadła wpatrzona w ten nieznany numer. Przemogła się i wcisnęła ok.
[Ty]: Słucham?
[Louis]: Cześć, to ty? - serce próbowało roznieść jej klatkę piersiową "
[Ty]: Tak, to ja. - cicho odpowiedziała. Cisza w słuchawce trwała całą wieczność
[Louis]: Ej, nie poznajesz mnie?! To ja! - wtedy go poznała, szalony przyjaciel.
Teraz nie mogła już zaprzeczać i wmawiać sobie, że to tylko maile. Serce waliło jej cały dzień. A telefon? Krótkie spojrzenie i nogi jak z waty. Nie było siły, aby zaprzeczać. Włączyła komputer i napisała mu, co się stało. Jak zareagowała, co poczuła.
Ale dzień jeszcze się nie kończył, czekało ją jeszcze coś. Cały dzień starała się być zajęta fizycznie. Bała się chwili, kiedy usiądzie i zacznie myśleć. Bała się tego, co może pomyśleć. Ale wieczór zawsze nadchodzi. A potem noc. Cichy dom. Czuła, że wszyscy już śpią, a ona siedziała na kanapie i patrzyła w okno. Nalała sobie wina, włączyła telewizor i patrzyła w ciemność. Oparła się delikatnie o oparcie kanapy. Zamknęła oczy. Czuła jak wino zaczyna działać. Powoli ogarnęło ją uczucie ciepła, rozlewało się po całym ciele. Zobaczyła mężczyznę. Poczuła jego zapach, dotyk skóry, smak ust, smak języka. Wyobraźnia posuwała się powoli, leniwie smakując każdą chwilę, każdy skrawek tego. Otworzyła oczy, ujrzała przed sobą ciemny, pusty pokój. Ciągle czuła na ustach smak wyobraźni. Smak wyobraźni. "Wino, to tylko wino..." Podeszła do komputera i napisała mu o tym. Ze szczegółami. Wysłała. A potem nagle przestraszyła się jego reakcji. Napisała sprostowanie, że to alkohol, że ją poniosło, że przeprasza, żeby się nie gniewał.
Niecierpliwie czekała na piątek. Dzień mijał niemiłosiernie powoli. Każda minuta trwała 300 sekund. 20.00. 21.45. 22.39. 23.00 Sms.
[Louis]: Już jestem. Tęskniłem. - serce zabiło znowu szybciej.
[Ty]: Może porozmawiamy na czacie?
[Louis]: Tak.
Pierwszy krok do przodu. Oboje czuli podobnie. Tęsknili jak szaloni. Jakby nie mogli bez siebie żyć. Jakby znali się całe życie. Jakby zawsze byli. Rozmawiali do czwartej nad ranem. Już zaczęło świtać. Kilka godzin czatu. Mieli wrażenie, że wiedzą już wszystko, że prawie się dotknęli. Położyli się spać osobno, a jakby razem. Dziwna noc.
Potem następny dzień. Wyszli oboje wieczorem, ale umówili się, że powtórzą wczorajszy wieczór. Ale dziś miało być odrobinkę inaczej. Alkohol płynął w żyłach. Podgrzewał i tak gorącą już krew. Byli odważniejszi. Prośba.
[Ty]: Zadzwoń do mnie.
[Louis]: Jesteś tego pewna?
[Ty]: Nie, ale zadzwoń. Zobaczymy.
[Louis]: A co powiemy?
[Ty]: "Cześć" i wrócimy na czata.
[Louis]: Ok, dzwonię.
Patrzyła jak telefon zaświecił. Podniosła go z przerażeniem i powiedziała:
[Ty]: Słucham...?
[Louis]: No cześć. I co teraz?
[Ty]: Nie wiem. Wracamy na czata.
[Louis]: Wracamy.
Serce waliło jej jak oszalałe. Usłyszała jego głos i nagle poczuła się malutka, jak mała dziewczynka, która sięga po zabawkę a nie zna instrukcji obsługi.
[Louis]: Słyszałem, jak wali Ci serce. To chyba nie był dobry pomysł. Na pewno masz tyle lat? Brzmisz jak 17-letnia dziewczyna.
[Ty]: Mam, na serio. A ty brzmisz bardzo poważnie.
Zrobiło się dziwnie. Czuła, jakby chciała uciec "W co ja się pakuję?" Jakieś napięcie w czytanych słowach. Coś ją przeraziło. Czuła, że jego też. Nie wiedziała, dlaczego tak zareagowała. Przecież to tylko telefon. Poczuła, że musi coś zrobić i to szybko.
[Ty]: Może powinnyśmy się spotkać na żywo?
[Louis]: Kiedy?
[Ty]: W poniedziałek.
[Louis]: W ten?
[Ty]: Tak. Im szybciej, tym lepiej.
Chwila zastanowienia. Przecież nie mają nic do stracenia.
[Louis]: Ok. Zastanówmy się nad tym i pogadamy jutro.
[Ty]: Więc do jutra. Pa
[Louis]: Pa
Niedziela. Umówili się na 20.00. Cały dzień myślała czy dobrze zrobiła, proponując tak nagle spotkanie, niemalże z dnia na dzień. Ale oboje zdawali sobie sprawę, że muszą to zrobić, zanim wszystko zabrnie za daleko. Teraz byli w stanie w jakimś stopniu przełknąć gorycz porażki. Potem mogłoby zaboleć znacznie bardziej. To było jedyne wyjście. Jedyne rozsądne.
Rozmowa na czacie była bardzo wesoła. Poczucie humoru wzięło górę nad zdenerwowaniem. Zdecydowali się porozmawiać jeszcze raz przez telefon. Tym razem wyszło w miarę normalnie. Lekkie zdenerwowanie. Ale rozmawiali prawie dziesięć minut. W porównaniu z pierwszą rozmową odniesli olbrzymi sukces. Umówili się jeszcze, że później wieczorem po 23.00 zadzwoni do niej i porozmawiają dłużej.
Godzina 23.10. Telefon zaświecił. Rozmowa potoczyła się od razu. Śmiali się przez cały czas. Nawet nie byli zdenerwowani. Dostali niemalże głupawki, zachowywali się jak najlepsi kumple. Umówili się, że spotykają się "bez podtekstów", ze to będzie zwykłe spotkanie. Żadna randka, po prostu pójdą na piwko i pogadają. Że żaden nie odejdzie na widok tego, co zobaczy, żadnego plucia pod nogi i wzroku pełnego obrzydzenia. Zaczęli wariować. W duchu oboje dziękowali Bogu za poczucie humoru. Cokolwiek się zdarzy wytrzymają ze sobą, ponieważ oboje są dobrze wychowani. Uznali się za największych wariatów pod słońcem. Wariatów, którzy idą na randkę "bez podtekstów". Dobre sobie. Wygłupiali się przez godzinkę, powiedzieli dobranoc i z błogim uczuciem szaleństwa, w jakie się pchają, zasnęli.
Część 3.
[Louis]: Właśnie wyruszyłem na spotkanie z przeznaczeniem. Około 15.50 podniosła się z ławki z zamiarem podejścia do mężczyzny, któremu przyglądała się jakiś czas. Ale zrezygnowała. Jakiś strach ją obleciał. Zrobiła rundkę po rynku i wróciła z powrotem. Ten mężczyzna nadal stał. Zdecydowanym krokiem ruszyła w jego stronę. Nagle ujrzała jak macha do kogoś i podchodzi do niego jakaś osoba. Zaczęła się śmiać w duchu "Boże zaczepiłabym całkowicie obcego mężczyznę! Wyszłabym na kompletną idiotkę!" Czuła, że zaraz wybuchnie śmiechem.
W torebce zadzwonił telefon.
[Louis]: No i gdzie jesteś?
[Ty]: Stoję w umówionym miejscu, a ty?
[Louis]: Ja też. Nie widzę Cię.
Rozejrzała się wokół i zobaczyła osóbkę rozmawiającą przez telefon.
[Ty]: A ja Cię widzę.
Roześmiała się i wyłączyła telefon. Patrzyła, jak tamten z niedowierzaniem spogląda na komórkę. Schowała telefon do torebki i z uśmiechem na ustach ruszyła w jego stronę. Miała chyba głupawy wyraz twarzy, bo poznał ją od razu.
[Louis]: To ty?
[Ty]: Tak, ja. Chodźmy gdzieś na to piwo, bo zaraz padnę z pragnienia i będziesz mnie mieć na sumieniu.
Skrępowanie minęło. Usiedli w jednym z ogródków i zaczęli rozmawiać. Czasem wydawało im się, ze tematy się kończą, ale to było złudzenie. Drugie piwo. Rozmowa nabierała tempa. Śmiali się ciągle. Trzecie piwo. Zaczynali czuć się jak na malutkim haju. Czas płynął, a oni ciągle rozmawiali. Zmienili knajpkę i poszli coś zjeść. Nadal gadali bez przerwy. Piwo wprowadziło ich w stan rozluźnienia. Przyglądali się sobie bardzo uważnie. Badali każdy ruch, słuchali każdego słowa bardzo zachłannie. Słuchali dźwięku śmiechu, wpatrywali się w kolor oczu. Miało być "bez podtekstów", ale chyba się nie udało. Dowiadywali się coraz więcej o sobie nawzajem. Wszystko było w porządku. Takie przynajmniej sprawiali wrażenie. Ale czas leciał i trzeba było się w końcu pożegnać. Stali na przystanku tramwajowym. W oddali zobaczyli tramwaj. Wyciągnęła do niego rękę. Troszkę się zdziwił. Nie wiedział, czego chciała, ale to jakby nie było to. Odwzajemnił gest. Weszła do tramwaju. Odmachał jej ręką i uśmiechnął się szeroko.
Droga do domu trochę się dłużyła. Zaraz po wejściu włączyła komputer. Napisała:
[Ty]: Napisz pierwszy, potem Ci odpowiem. Było chyba dobrze. Jestem trochę zdezorientowana, ale było w porządku.
Rano przeczytał maila. Wszystko wydawało się w porządku. Trochę był inny, jakby nie chciała jemu czegoś powiedzieć. Pochwały jakby naciągane. Ale nie chciał tego zobaczyć, napisał, że świetnie się bawił, że był to bardzo miły wieczór. Pozwolił sobie na szczerość.
Po południu znalazł w skrzynce maila od niej.
[Ty]: Zróbmy sobie kilka dni przerwy. Do piątku. Ok? - nie mógł tego zrozumieć. Przecież wszystko było dobrze. Co się stało? Ale zgodził się. Nie miał wyjścia.
Cały dzień chodził jak w transie. Zawsze uchodził za osobę bardzo wesołą. Zawsze uśmiechnięty i zawsze skory do zabawy. Niewiele osób wiedziało, jak łatwo go zranić, że starannie ukrywa własne uczucia, że pod maską uśmiechu kryje się często ból. Twarz dla ludzi i twarz prawdziwa. Jak dwie maski teatralne. Śmiech i łzy. Tym razem zwyciężyły łzy. Pomimo iż zgodził się na mailową ciszę, napisał maila. Był gorzki, ale nie potrafił się powstrzymać. Czuł, że to, co od niej usłyszy zaboli, że to, niestety koniec. Wolał sam powiedzieć, że tak bardzo jemu nie zależy.
Następnego dnia znalazła w skrzynce odpowiedź. Nie spodziewała się takich słów:
[Louis]: Wczoraj zrozumiałem, dlaczego moje związki nigdy nie trwały długo. Nie potrafię dzielić życia z inną osobą. To mnie wyniszcza. Przepraszam. Jak będziesz chciała porozmawiać, to bądź o 13.00 na czacie."
Czat był ciężki. Ale jakoś z niego wybrnęli. Chyba oboje udawali, że wszystko jest w porządku. Była zła, ale próbowała to ukryć. W pewnym stopniu jej się udało. Wieczorem znalazła w skrzynce list. Taki jak dawniej. Śmieszny i odpisała w podobnym tonie. Wiedziała, że za kilka dni złość minie. Krew się uspokoi. Ciekawiła ją przyszłość. Skoro to nie koniec, to znaczy, ze coś jeszcze będzie. I chciała się przekonać, co.
Ale noc była bardzo ciężka. Uważała się za silną osobę, ale to było silniejsze. Położyła się i próbowała zasnąć. Ale nie mogła. Leżała, a łzy płynęły jej z oczu, płynęły spokojnie jak rzeka, nie potrafiła nad nimi zapanować. Zobaczyła, jak wstaje słońce, dopiero potem zasnęła.
Dobry humor powracał. Pomógł jej on. Pisał jak dawniej. Zabawnie i w końcu porwało ją to. Znowu było dobrze. Jak wcześniej. Jakby nic się nie wydarzyło. Kilka maili dziennie, znowu o wszystkim. O codziennym życiu. Znowu uśmiechała się na widok listu od niego, znowu czuła dziwne ukłucie w żołądku.
Minął tydzień i zaczęli znowu flirt. Podjęła z nim pewna grę. A on zgodził się bez oporów. Napisała jemu jak wyobraża sobie miłość i wysłała. Spodobało się jemu. Zaczęli z powrotem nakręcać sprężynkę. Powoli, ale bardziej zdecydowanie. Żartowali albo pisali poważnie. Sami powoli zaczęli się gubić, kiedy żartują, a kiedy mówią prawdę. Zatonęli w fikcji, którą sami stworzyli. Można powiedzieć, że wirtualna miłość kwitła w pełni. Zaczęły się sms'y. Gorące sms'y na dobranoc. Czuli, że jedyne, co mogą zrobić, to spotkać się i urzeczywistnić fikcję.
Umówili się na drugie spotkanie. Randka na łonie natury, oczywiście "bez podtekstów". Żartowali oboje, bo dobrze wiedzieli, po co się spotykają. Aby zobaczyć, czy z tego coś będzie.
Widziała, że on niczego jej nie da, niczego trwałego. Ale jest w stanie zgodzić się na zabawę. Coś nie zobowiązującego. Zgodziła się na jego propozycję. "Przecież nic nie tracę. Będziemy się oboje dobrze bawić i tyle."
Poczucie humoru oboje mieli podobne. Więc umówili się w romantycznym miejscu. Na skwerku dla zakochanych.
Część 4.
Kolejny gorący, sierpniowy dzień. Znowu załatwiła swoje sprawy szybciej i czekała na niego. Umówili się o tej samej godzinie co ostatnio. Dosiadł się do niej miły, starszy pan. Zawsze lepiej jest z kimś porozmawiać. Czas szybciej leci. Zauważyła go z daleka. Wydawało jej się, że go nie pamięta, ale się myliła. Może to 6 zmysł? Nie wiedziała. Podeszła do niego. Skierowali się w stronę parku, aby spokojnie porozmawiać. Cały czas się śmiali i rozmawiali. Zdawało im się, że znają się od zawsze. Młodsza zdecydowała się w końcu zaprosić go do siebie.
[Ty]: Może pójdziemy do mnie? Zobaczysz jak mieszkam.
[Louis]: Możemy pójść. - nic już więcej nie mówili. Poszli w kierunku jej domu. Szli w ciszy. Nie czuli skrępowania.
Doszli. Dziewczyna otworzyła szeroko drzwi od mieszkania i zaprosiła go do środka. Rozglądał się wokół siebie.
[Louis]: Ładnie. - nic nie odpowiedziała. Uśmiechnęła się tylko do niego i skierowała się w stronę kuchni w celu zrobienia kawy.
[Ty]: Jaką kawę pijesz?
[Louis]: Rozpuszczalną z mlekiem poproszę. - dziewczyna przygotowywała kawę, a on w tym czasie rozglądał się dalej. Przyglądał się zdjęciom, które wisiały na ścianach. Po chwili przyszła dziewczyna i zaprowadziła go do kuchni. Usiedli naprzeciwko siebie. Nic nie mówili. Patrzyli sobie głęboko w oczy i po prostu pili kawę. Coś w tym spojrzeniu było. Nie wiedzieli co. Chłopak nic nie mówiąc podszedł do dziewczyny. Chwycił jej twarz w dłonie i złożył na jej ustach pocałunek. Długi, delikatny pocałunek. Dziewczyna chwyciła jego dłoń i prowadziła go w kierunku jej sypialni. Po niedługim czasie, zatopieni w namiętnym pocałunku leżeli już na łóżku. Nie przerywając niczego ubrania po kolei lądowały na podłodze. Zatracili się w sobie. Nic się dla nich nie liczyło. Tylko oni. Ich świat zamknął się w ich objęciach. On delikatnie położył się na niej, uważając żeby nie zrobić jej krzywdy. Wszedł w nią delikatnie i powoli. Widzieli w swoich oczach porządanie i chęć bycia ze sobą. Posuwał się w niej powoli, ale stanowczo. Zapach jego potu przeplatał się z zapachem perfum. Doprowadzał dziewczynę do obłędu. Ich jęki były ciche, co jeszcze bardziej doprowadzało ich do szaleństwa. W przód i w tył. Chłopak coraz szybciej poruszał biodrami. Delikatnie masował jej piersi. Nagle oparł swoje spocone czoło o jej czoło i spojrzał głeboko w oczy uśmiechając się. Wiedziała, że to już koniec, ale nie wiedziała co dalej z nimi. Czy to co się między nimi stało coś zmienia. Położył się obok niej.
[Louis]: O czym myślisz?
[Ty]: Co będzie teraz? Wracamy do poprzedniego stanu?
[Louis]: Nie. - krótka odpowiedź. Dziewczyna nie wiedziała co ma teraz myśleć. Ta odpowiedź jej nic nie dała.
[Ty]: Nie? Co to znaczy, że nie?
[Louis]: Nie wracamy do poprzedniego stanu. - nic więcej nie powiedział. Ona też nie. Nie potrzebowali tego. Wiedzieli, że teraz się wszystko ułóży. Przygoda, która zaczęła się na czacie skończyła się czystą miłością.
środa, 2 maja 2012
Niall
Kolejny piątek, kolejny drink… Siedzisz przy barze i obserwujesz. Te same twarze, te same postacie przewijają się wokół ciebie. Niby patrzysz, ale chyba nie do końca je widzisz. Twój wzrok nieobecny, a jednak skupiony na jednej osobie. Krząta się za barem – dla niego dzień jak co dzień. Dla ciebie właściwie też.
Bo przecież twoje życie zakończyło się już dawno... Właściwie kiedy?
Może w dniu kiedy go poznałaś? – Nie, wtedy byłaś przecież szczęśliwa. Na początku znajomość jak każda inna, później przyjaźń. Przyjaźń, której wydawałoby się nic nie jest w stanie zniszczyć. Każda chwila razem spędzana, wspólne plany, wspólne cele. Nawet nie zauważyłaś, kiedy odsunęłaś od siebie wszystkich przyjaciół, znajomych. Liczył się tylko on.
To może dzień, w którym uświadomiłamś sobie, że z twojej strony to już nie przyjaźń tylko miłość? – Nie, przecież postanowiłaś żyć z tym i nigdy jemu tego nie powiedzieć. No i właściwie nic się nie zmieniło, zamieszkaliście razem, po jakimś czasie wprowadziła się do was jego kobieta. A ty dalej w to brnęłaś, z własnej nieprzymuszonej woli.
Więc może był to dzień waszego pierwszego pocałunku? Dlaczego to miałby być ten dzień, skoro to ty go odepchnęłaś. Składając wszystko na garb dużej ilości alkoholu wypitego przez niego.
To może wtedy, gdy powiedział tobie, że on cię wtedy kochał, kochał bardzo, ale go odrzuciłaś? – Tak, to zdecydowanie powinien być ten dzień, były łzy, płakaliście oboje. Wtedy też jemu powiedziałaś, że go kochałaś i kochasz nadal. Kochasz w nim wszystko, a zwłaszcza te smutne oczy, w które patrząc chcesz rzucić wszystko i się nim zaopiekować. A jednak to nie była ta chwila kończąca twoje życie. Przecież następny dzień był taki sam jak te przed rozmową.
Kolejna chwila to chyba ta, w której się kochaliście. Mówił, że cię kocha, że uwielbia, jak jego całujesz, dotykasz. A jednak po wszystkim odprowadziłaś go do niej.
Kolejne dni, miesiące mijające… Traktował cię jak zabawkę. A może nie potrafił inaczej. Przyjaciółki wróciły, mówiły, że ta cała sytuacja, w której tkwisz to z twojej strony czysty masochizm.
I przyszedł ten dzień, w którym skończyło się twoje życie… Mała sprzeczka – dzisiaj nawet nie pamiętasz o co – i wszystko się skończyło: przyjaźń, miłość, masochizm.
Dzisiaj wasza rozmowa ogranicza się do tego, co ma ci podać, za każdym razem słyszy tą samą odpowiedź: MOJITO.
Z zamyślenia wyrywa cie głos, jego głos. Ty niezmiennie odpowiadasz MOJITO i spoglądasz w te jego smutne oczy. Oczy, które nadal kochasz. I nadal jesteś dla nich gotowa rzucić wszystko: przyjaciół, rodzinę, pracę.
Tym razem tego nie zrobisz… kładziesz na barze pieniądze i wychodzisz. Idąc do domu, czujesz jak łza spływa po twoim policzku. Jak co tydzień masz nadzieję, że będzie to już ostatnia łza.
wtorek, 24 kwietnia 2012
Zayn
Byliśmy na tej samej imprezie. Około pierwszej kumpel uniósł w górę pustą butelkę po piwie.
[Kumpel]: Gramy, pytanie albo wyzwanie! - zagaił.
Usiedliśmy w niedbałym kręgu, kolejne osoby zaczynały kręcenie. W końcu szkło trafiło w jego dłoń, a kręcąca się butelka w końcu zatrzymała się wskazując na mnie.
[Ty]: Wyzwanie. - wymamrotałam. Uśmiechnął się do mnie, na co serce zabiło zdecydowanie za szybko. Tak dawno tego nie robił. [Zayn]: Pocałuj mnie. - polecił mi na co zareagowałam krótkim lękiem. Zbliżyłam się do niego i połączyłam nasze wargi w całość na dobrą minutę, delektując się na powrót jego bliskością. Wróciłam na swoje miejsce i zakręciłam niedbale, przyjmując współczujące spojrzenia znajomych, którzy doskonale wiedzieli jak bolało mnie rozstanie. Butelka wykonała ostatni obrót i zatrzymała się, na nim.
[Zayn]: Pytanie. - podrapał się po karku. przełknęłam ślinę.
[Ty]: Kochasz mnie jeszcze? - wybełkotałam.
[Zayn]: Jak wariat. - odpowiedział po czym otworzył ramiona ze świadomością, że zaraz się w nich znajdę.
[Kumpel]: Gramy, pytanie albo wyzwanie! - zagaił.
Usiedliśmy w niedbałym kręgu, kolejne osoby zaczynały kręcenie. W końcu szkło trafiło w jego dłoń, a kręcąca się butelka w końcu zatrzymała się wskazując na mnie.
[Ty]: Wyzwanie. - wymamrotałam. Uśmiechnął się do mnie, na co serce zabiło zdecydowanie za szybko. Tak dawno tego nie robił. [Zayn]: Pocałuj mnie. - polecił mi na co zareagowałam krótkim lękiem. Zbliżyłam się do niego i połączyłam nasze wargi w całość na dobrą minutę, delektując się na powrót jego bliskością. Wróciłam na swoje miejsce i zakręciłam niedbale, przyjmując współczujące spojrzenia znajomych, którzy doskonale wiedzieli jak bolało mnie rozstanie. Butelka wykonała ostatni obrót i zatrzymała się, na nim.
[Zayn]: Pytanie. - podrapał się po karku. przełknęłam ślinę.
[Ty]: Kochasz mnie jeszcze? - wybełkotałam.
[Zayn]: Jak wariat. - odpowiedział po czym otworzył ramiona ze świadomością, że zaraz się w nich znajdę.
Louis
Siedziałam na podłodze na środku pokoju. Wokół mnie leżały podarte fotografie. Z moich oczu płynęły łzy. Nagle drzwi do pokoju otworzyły się, a w nich stanął on - powód mojego płaczu. Spojrzałam na niego. Jego oczy wbiły się w punkt lekko nad moją głową.
[Ty]: Dlaczego? - Wyszeptałaś - Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego mnie zdradziłeś? - mój szept przerodził się w krzyk - nienawidzę cię sukinsynie, nienawidzę! - Zalana łzami, prawie nie mogłam oddychać.
[Louis]: Kochanie, naprawdę nie mogę z tobą być. - Odrzekł z ironicznym uśmiechem. Zbliżył się do mnie i pocałował. [Ty]: Spierdalaj! Nie chce cię widzieć - krzyknęłam.
On zaczął się śmiać i zostawiając mi żyletki na biurku, powiedział. [Louis]: Tylko nie zrób sobie krzywdy, kochanie. - i wyszedł.
[Ty]: Dlaczego? - Wyszeptałaś - Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego mnie zdradziłeś? - mój szept przerodził się w krzyk - nienawidzę cię sukinsynie, nienawidzę! - Zalana łzami, prawie nie mogłam oddychać.
[Louis]: Kochanie, naprawdę nie mogę z tobą być. - Odrzekł z ironicznym uśmiechem. Zbliżył się do mnie i pocałował. [Ty]: Spierdalaj! Nie chce cię widzieć - krzyknęłam.
On zaczął się śmiać i zostawiając mi żyletki na biurku, powiedział. [Louis]: Tylko nie zrób sobie krzywdy, kochanie. - i wyszedł.
Zayn
Siedzieliśmy w samochodzie pod blokiem dziewczyny przyjaciela, czekając aż w końcu się nią nacieszy.
[Zayn]: Ileż można. - denerwował się nie mogąc się niczym zająć. [ty]: Nie grymaś. - powtarzałam ciągle.
[Zayn]: Idę zapalić. - syknął i wyszedł z samochodu. Po chwili był z powrotem.
[Zayn]: Ja pierdole. Już siedzimy tu dwie godziny. - rzucił sprawdzając godzinę.
[Ty]: Może kiedyś zrozumiesz jak to jest kiedy jesteś zakochany i nie możesz się nacieszyć drugą osobą. - powiedziałam wzruszając ramionami.
[Zayn]: Wiem jak to jest być zakochanym, ale nacieszyć się nią jeszcze nie miałem okazji. - zamruczał pod nosem odwracając głowę w drugą stronę. Dziwnie się poczułam.
[Ty]: Mhm, to powodzenia. - rzuciłam opryskliwie.
[Zayn]: Myślisz, że powinienem jej powiedzieć co czuję? - zapytał. Przytaknęłam.
[Zayn]: Nie potrafię słowami. - spojrzał na mnie.
[Ty]: To gestami baranie. - syknęłam.
[Zayn]: Tak? - uniósł brew ku górze i przybliżając się do mnie złączył nasze usta.
[Zayn]: Ileż można. - denerwował się nie mogąc się niczym zająć. [ty]: Nie grymaś. - powtarzałam ciągle.
[Zayn]: Idę zapalić. - syknął i wyszedł z samochodu. Po chwili był z powrotem.
[Zayn]: Ja pierdole. Już siedzimy tu dwie godziny. - rzucił sprawdzając godzinę.
[Ty]: Może kiedyś zrozumiesz jak to jest kiedy jesteś zakochany i nie możesz się nacieszyć drugą osobą. - powiedziałam wzruszając ramionami.
[Zayn]: Wiem jak to jest być zakochanym, ale nacieszyć się nią jeszcze nie miałem okazji. - zamruczał pod nosem odwracając głowę w drugą stronę. Dziwnie się poczułam.
[Ty]: Mhm, to powodzenia. - rzuciłam opryskliwie.
[Zayn]: Myślisz, że powinienem jej powiedzieć co czuję? - zapytał. Przytaknęłam.
[Zayn]: Nie potrafię słowami. - spojrzał na mnie.
[Ty]: To gestami baranie. - syknęłam.
[Zayn]: Tak? - uniósł brew ku górze i przybliżając się do mnie złączył nasze usta.
Harry
Będąc bezrobotną, mimo dyplomu w kieszeni, zdecydowałaś się na wyjazd do Londynu. Znałaś angielski na tyle, by móc w miarę swobodnie się porozumieć, ale mimo to czułaś obawę przed wyprawą w nieznane. Obawę i nadzieję zarazem.
Londyn spodobał ci się od pierwszego wejrzenia. Jego specyficzny klimat - nowoczesność nasycona duchem przeszłości.
Zdecydowałaś się szukać pracy z zamieszkaniem, by móc więcej zaoszczędzić. Brałaś pod uwagę opiekę nad dziećmi lub sprzątanie.
Pojechałaś na rozmowę w sprawie pracy. W okolicach Londynu. Podróż trochę ci się dłużyła. Czułaś mrowienie w żołądku, co było niewątpliwą oznaką zdenerwowania.
Gdy przybyłaś na miejsce, ujrzałaś okazałą rezydencję. I olbrzymi ogród. Coś bajecznego. Miałaś nadzieję, że sobie poradzisz. Maskując niepewność nikłym uśmiechem, ruszyłaś na spotkanie potencjalnych pracodawców.
Dostałaś pracę! Bardzo się ucieszyłaś! Usiadłaś na sofie w swoim nowym pokoju i starałaś się uporządkować myśli. Przede wszystkim twoje obowiązki. Miałaś od jutra rozpocząć pracę jako osoba do towarzystwa starszej pani - Ann. To emerytowana nauczycielka, z którą miałaś spędzać czas na rozmowach, spacerach i czytaniu książek. Prócz niej dom zamieszkiwali - jej syn Harry, kuzyn James, służba, no i ty - ktoś pomiędzy. Poznałaś wszystkich, prócz Harrego.
Polubiłaś Ann, przemiłą, dystyngowaną starszą panią. Praca dla niej była przyjemnością. Harry był inny z całą pewnością. Przystojny, wysoki, o brązowych lokowanych włosach sięgających ledwie za uszy i zielonych oczach, których wyrazu nie potrafiłaś zrozumieć. Jego zagadkowe spojrzenie zarazem przyciągało cię i odpychało. Harry był intrygujący.
[Harry]: Jak masz na imię?
[Ty]: [T.I], proszę Pana.
[Harry]: Wystarczy Harry.
[Ty]: Rozumiem.
Harry zaskoczył cię, gdy spacerowałaś po ogrodzie. Jak zwykle miał nieodgadniony wyraz oczu, do którego z wolna zaczynałaś się przyzwyczajać.
[Harry]: Dlaczego tu jesteś?
[Ty]: Potrzebowałam pracy - odparłam.
[Harry]: Jesteś zadowolona? - badał cię dalej
[Ty]: Na razie tak - stwierdziłaś
[Harry]: Źle się czuję - szepnął nagle
[Ty]: Czy mogę jakoś pomóc? - spytałaś niepewnie
[Harry]: Wątpię - roześmiał się nieco opryskliwie
[Ty]: Boli Cię dusza? - spytałaś spokojnie
Harry zamarł i popatrzył na mnie z niedowierzaniem.
[Harry]: Jak zgadłaś? - szepnął
Spuściłaś wzrok pod jego przenikliwym spojrzeniem.
[Ty]: Widzę to - również szepnęłaś - Chodź, wracajmy do domu. Robi się chłodno.
Poszedł za mną potulnie. Milczeliśmy.
Zaczęliście spędzać ze sobą sporo czasu. Z początku podchodził do ciebie z rezerwą. Potem z rosnącym zaciekawieniem, czasem z pokorą a kiedy indziej z hamowanym gniewem. Był zmienny. Ann była opanowana i życzliwa, państwo Styles – kulturalni, a Harry... cały czas cię obserwował. Nie widziałaś, by cokolwiek robił. Nie jeździł do pracy, nie spotykał się z ludźmi. Całe dnie spędzał jeżdżąc konno, czytając, a najczęściej rozmyślając.
Późnym wieczorem patrzyłaś na swoje odbicie w lustrze. Smukła sylwetka, jasna, wręcz blada cera twarzy, na tle której twoje oczy i brwi robiły intensywne wrażenie. Za tobą stała niewidzialna samotność.
[Harry]: Lubię z tobą przebywać - zakomunikował mi Harry.
[Ty]: Ja też lubię spędzać z tobą czas - odparłaś ze śmiechem
Spochmurniał.
[Ty]: Co się stało? - spytałaś
[Harry]: Chciałbym zostać z tobą na zawsze - odpowiedział
[Ty]: To nie zależy od nas – stwierdziłaś.
Przymknął oczy. Wiedziałaś, że znów cierpi. Czułaś to. Coś w nim nie pozwalało mu normalnie żyć, raz po raz szarpiąc duszę.
[Ty]: Harry - szepnęłaś - jestem.
Tylko tyle, a może aż tyle.
Termin zakończenia ważności wizy zbliżał się nieubłaganie a ty zdążyłaś przyzwyczaić się do życia tutaj. Nie chciałaś jednak pozostawać nielegalnie. Powiedziałaś o tym Jamesowi. Wówczas on niespodziewanie zaproponował ci małżeństwo. Byłaś zaskoczona, ale nim zdążyłaś jakoś zareagować na jego ofertę ...
[Harry]: Nieee - usłyszałaś krzyk Harrego, krzyk rozpaczy.
Nie zauważyłaś go wcześniej. Siedział na schodach. Płakał, był przerażony, zły, a może nawet wściekły. Cały się trząsł. Pojawili się wszyscy i patrzyli na niego bez zdziwienia, ale za to ze smutkiem i... znużeniem. Patrząc na niego, nagle poczułaś, że wiem, co powinnaś i co chcesz zrobić.
[Ty]: Harry - pochyliłaś się nad nim - czy chcesz bym została z tobą?
[Harry]: Zrobiłabyś to ? - niemal bezgłośnie zaszemrał jego głos
[Ty]: Tak - odparłaś pewnie
[Harry]: Marzę o tym, ale... nie chcę, byś decydowała się na to z litości - wydusił z siebie Harry.
[Ty]: Nie robię tego z litości - stwierdziłaś stanowczo
Nie kłamałaś. To stało się dla ciebie oczywiste od chwili, gdy zrozumiałaś jak bardzo Harry cię kocha i jak ty kochasz jego. Nie przerażało cię jego zagubienie. Widziałaś, że jego dojmująca samotność tylko pogłębiała ten stan. Byłaś na tyle silna, by pomóc Harremu pokonać jego demony i przynieść ukojenie duszy. Potrafiłaś zapomnieć o własnej, ciemnej stronie przeszłości i móc czerpać pozytywną energię z wygranej walki samej z sobą. Ale to już inna historia ...
A sprawa wizy. No cóż, na pewno coś wymyślę.
Londyn spodobał ci się od pierwszego wejrzenia. Jego specyficzny klimat - nowoczesność nasycona duchem przeszłości.
Zdecydowałaś się szukać pracy z zamieszkaniem, by móc więcej zaoszczędzić. Brałaś pod uwagę opiekę nad dziećmi lub sprzątanie.
Pojechałaś na rozmowę w sprawie pracy. W okolicach Londynu. Podróż trochę ci się dłużyła. Czułaś mrowienie w żołądku, co było niewątpliwą oznaką zdenerwowania.
Gdy przybyłaś na miejsce, ujrzałaś okazałą rezydencję. I olbrzymi ogród. Coś bajecznego. Miałaś nadzieję, że sobie poradzisz. Maskując niepewność nikłym uśmiechem, ruszyłaś na spotkanie potencjalnych pracodawców.
Dostałaś pracę! Bardzo się ucieszyłaś! Usiadłaś na sofie w swoim nowym pokoju i starałaś się uporządkować myśli. Przede wszystkim twoje obowiązki. Miałaś od jutra rozpocząć pracę jako osoba do towarzystwa starszej pani - Ann. To emerytowana nauczycielka, z którą miałaś spędzać czas na rozmowach, spacerach i czytaniu książek. Prócz niej dom zamieszkiwali - jej syn Harry, kuzyn James, służba, no i ty - ktoś pomiędzy. Poznałaś wszystkich, prócz Harrego.
Polubiłaś Ann, przemiłą, dystyngowaną starszą panią. Praca dla niej była przyjemnością. Harry był inny z całą pewnością. Przystojny, wysoki, o brązowych lokowanych włosach sięgających ledwie za uszy i zielonych oczach, których wyrazu nie potrafiłaś zrozumieć. Jego zagadkowe spojrzenie zarazem przyciągało cię i odpychało. Harry był intrygujący.
[Harry]: Jak masz na imię?
[Ty]: [T.I], proszę Pana.
[Harry]: Wystarczy Harry.
[Ty]: Rozumiem.
Harry zaskoczył cię, gdy spacerowałaś po ogrodzie. Jak zwykle miał nieodgadniony wyraz oczu, do którego z wolna zaczynałaś się przyzwyczajać.
[Harry]: Dlaczego tu jesteś?
[Ty]: Potrzebowałam pracy - odparłam.
[Harry]: Jesteś zadowolona? - badał cię dalej
[Ty]: Na razie tak - stwierdziłaś
[Harry]: Źle się czuję - szepnął nagle
[Ty]: Czy mogę jakoś pomóc? - spytałaś niepewnie
[Harry]: Wątpię - roześmiał się nieco opryskliwie
[Ty]: Boli Cię dusza? - spytałaś spokojnie
Harry zamarł i popatrzył na mnie z niedowierzaniem.
[Harry]: Jak zgadłaś? - szepnął
Spuściłaś wzrok pod jego przenikliwym spojrzeniem.
[Ty]: Widzę to - również szepnęłaś - Chodź, wracajmy do domu. Robi się chłodno.
Poszedł za mną potulnie. Milczeliśmy.
Zaczęliście spędzać ze sobą sporo czasu. Z początku podchodził do ciebie z rezerwą. Potem z rosnącym zaciekawieniem, czasem z pokorą a kiedy indziej z hamowanym gniewem. Był zmienny. Ann była opanowana i życzliwa, państwo Styles – kulturalni, a Harry... cały czas cię obserwował. Nie widziałaś, by cokolwiek robił. Nie jeździł do pracy, nie spotykał się z ludźmi. Całe dnie spędzał jeżdżąc konno, czytając, a najczęściej rozmyślając.
Późnym wieczorem patrzyłaś na swoje odbicie w lustrze. Smukła sylwetka, jasna, wręcz blada cera twarzy, na tle której twoje oczy i brwi robiły intensywne wrażenie. Za tobą stała niewidzialna samotność.
[Harry]: Lubię z tobą przebywać - zakomunikował mi Harry.
[Ty]: Ja też lubię spędzać z tobą czas - odparłaś ze śmiechem
Spochmurniał.
[Ty]: Co się stało? - spytałaś
[Harry]: Chciałbym zostać z tobą na zawsze - odpowiedział
[Ty]: To nie zależy od nas – stwierdziłaś.
Przymknął oczy. Wiedziałaś, że znów cierpi. Czułaś to. Coś w nim nie pozwalało mu normalnie żyć, raz po raz szarpiąc duszę.
[Ty]: Harry - szepnęłaś - jestem.
Tylko tyle, a może aż tyle.
Termin zakończenia ważności wizy zbliżał się nieubłaganie a ty zdążyłaś przyzwyczaić się do życia tutaj. Nie chciałaś jednak pozostawać nielegalnie. Powiedziałaś o tym Jamesowi. Wówczas on niespodziewanie zaproponował ci małżeństwo. Byłaś zaskoczona, ale nim zdążyłaś jakoś zareagować na jego ofertę ...
[Harry]: Nieee - usłyszałaś krzyk Harrego, krzyk rozpaczy.
Nie zauważyłaś go wcześniej. Siedział na schodach. Płakał, był przerażony, zły, a może nawet wściekły. Cały się trząsł. Pojawili się wszyscy i patrzyli na niego bez zdziwienia, ale za to ze smutkiem i... znużeniem. Patrząc na niego, nagle poczułaś, że wiem, co powinnaś i co chcesz zrobić.
[Ty]: Harry - pochyliłaś się nad nim - czy chcesz bym została z tobą?
[Harry]: Zrobiłabyś to ? - niemal bezgłośnie zaszemrał jego głos
[Ty]: Tak - odparłaś pewnie
[Harry]: Marzę o tym, ale... nie chcę, byś decydowała się na to z litości - wydusił z siebie Harry.
[Ty]: Nie robię tego z litości - stwierdziłaś stanowczo
Nie kłamałaś. To stało się dla ciebie oczywiste od chwili, gdy zrozumiałaś jak bardzo Harry cię kocha i jak ty kochasz jego. Nie przerażało cię jego zagubienie. Widziałaś, że jego dojmująca samotność tylko pogłębiała ten stan. Byłaś na tyle silna, by pomóc Harremu pokonać jego demony i przynieść ukojenie duszy. Potrafiłaś zapomnieć o własnej, ciemnej stronie przeszłości i móc czerpać pozytywną energię z wygranej walki samej z sobą. Ale to już inna historia ...
A sprawa wizy. No cóż, na pewno coś wymyślę.
Zayn
13 grudzień
Minęło sto dni, odkąd nie piję. Nie pijemy oboje. Nie pijemy i nie bierzemy. Trzeźwiejemy. Dziewięćdziesiąt osiem dni terapii. Kilkanaście napisanych prac. Kilkadziesiąt stron Dzienniczków Uczuć. I tylko ta cholerna niepewność - co jutro?
Kazali mi napisać list do niego. Mam opisać w nim, co znaczy dla mnie kochać i porównać z tym co robiłam na haju. I co ja mam mu napisać? Że wtedy w tych dziwnych miesiącach, kiedy my to nie byliśmy my, czasem specjalnie dawałam Ci wódkę, by zobaczyć jak stajesz się mały i bezbronny? Wiedziałam, że jeśli nie weźmiesz nic pod alkohol wpadniesz w koszmarny kanał. Że potniesz się, wdasz w bójkę, zbijesz głową szybę. Zrobisz sobie krzywdę po prostu. Wiedziałam to i czasem specjalnie zabierałam wszystko, co mogło poprawić Ci nastrój. I wlewałam w Ciebie alkohol. Kieliszek po kieliszku. Czułam wtedy władzę. Chorą władzę. Nikt, kto nie był tam gdzie my, nigdy tego nie zrozumie. Nie zrozumie, jak bardzo pijak chce być choć trochę lepszy od drugiego pijaka. Jak to go podbudowuje. Bo zobacz, on leży w rynsztoku a ja pięć centymetrów wyżej. Nie jestem tym najgorszym ścierwem, brakuje mi jeszcze paru litrów do niego. Wiedziałam, gdzie jest Twój najsłabszy punkt i wykorzystywałam go, byś to Ty okazał się tym gorszym pijakiem. Nie ja. Nienawidziłam się za to, co robię. Nienawidziłam Ciebie za to, że mogłam to robić. Nienawidziłam całego świata i wszystkich ludzi.
Teraz wiem, że kochać znaczy chronić przed złem, przed koszmarami z przeszłości. Kochać to wspierać, gdy drugiej osobie jest źle. Kochać to opiekować się, gdy zmory przeszłości nie pozwalają spać. Dziś to wiem. O siedemnaście miesięcy za późno. O kilka kilogramów kokainy, amfetaminy, marihuany, cracku za późno. O kilkaset litrów wódki i piwa za późno. O kilkadziesiąt machnięć żyletki po Twoim brzuchu i nadgarstkach, kilkanaście stłuczonych szyb i kilka stoczonych bezsensownych bójek za późno. Teraz dopiero zakochuję się w Tobie na nowo. Na trzeźwo. Zakochuję się w Tobie, w Zaynie, w mężczyźnie. Nie w alkoholowym urojeniu. Na nowo Cię odkrywam, Twoje dobre i ciemne strony. Twoje sny, marzenia, pragnienia. Ciebie po prostu. I wiesz, postaram się wszystko Ci wynagrodzić. Każdą złą chwilę zamienić na dziesięć pięknych. Każde czarne wspomnienie przemienić w radosny dzień. Bo wiesz. Kocham Cię. Dla Ciebie wszystko
25 grudzień
Dostałam nową pracę do napisania. "Jak alkohol wpłynął na moje życie seksualne". Czy oni zawsze wymyślają takie tematy? Już miałam "przyjemność" wysłuchania kilku takich prac w wykonaniu podtatusiałych panów... Wiem, wiem. Mam uczyć się pokory. Wiem, że nie jestem lepszym alkoholikiem od nich. Wiem, że jakość wypijanego alkoholu nie ma znaczenia. Ale czasem nie potrafię podchodzić do tego wszystkiego z, jak Ty to nazywasz, pokorą. Nie umiem odnaleźć siebie wśród dziesięciu starszawych facetów.
Jak alkohol wpłynął na moje życie seksualne? Szczerze mówiąc, nigdy wcześniej przed terapią nie zaznałam seksu na trzeźwo, bez żadnych dopalaczy. Twarzy wielu kochanków nawet nie pamiętam. O smaku ich ciał już nie wspomnę. Z Tobą jestem siedemnaście miesięcy a dopiero od dwóch uczę się Twojego ciała na pamięć. I to JA uczę się CIEBIE na pamięć. Nie mojego pijackiego wyobrażenia o Tobie. I zapamiętuję Cię. I czuję Twój smak. I upajam się Twoim zapachem. TWOIM. Nie zapachem przetrawionego alkoholu lub palonych liści. Kocham się z Tobą nie z mglistym wspomnieniem Ciebie. Widzę Cię, drgania Twoich mięśni, Twoje grymasy zadowolenia bądź nie. Słyszę Cię. Twoje "westchnienia i szepty bezwstydne", Twoje mrrrrrr. Czuję Cię, Twój dotyk, Twoją skórę pod opuszkami mych palców. Jestem w Tobie a Ty we mnie, jesteśmy tylko my, dla siebie, z sobą. Tak nigdy nie było w dniach kiedy piłyśmy. Tak, uprawiałyśmy seks. Czasem było naprawdę fantastycznie. Ale nigdy nie kochaliśmy się. To był tylko seks. Tylko mechaniczne ruchy rąk, warg, języków. Tylko wykonywanie „obowiązku". Wtedy nigdy po akcie miłosnym nie patrzyliśmy sobie w oczy i nigdy nie zasypialiśmy przytuleni. Nasz pierwszy trzeźwy raz był jak odkrywanie nowego lądu. Cieszę się, że poczekaliśmy z nim aż alkohol naprawdę wywietrzał z naszych głów. Dziś chciałabym Ci śpiewać.
Wtedy czasem nie chciałam Cię nawet oglądać. Chciałam byś skończył i odwrócił się na drugi bok.
I właśnie tak alkohol wpłynął na moje życie seksualne.
12 styczeń
Dziś są Twoje urodziny... pierwsze, które będziemy obchodzić bez dopalaczy. Pierwszy nasz duży test. Ten dzień zawsze kończył się zwałką dla nas, zarzyganym mieszkaniem i potwornym kacem następnego dnia. A dziś ma być inaczej. Będzie tort śmietanowy, kilku wypróbowanych, prawdziwych przyjaciół i dużo pysznego jedzenia. Mam dla Ciebie niespodziankę. Już mi tu popiskuje i próbuje dobrać się do moich zapisków. Jest śliczny. Trzy kolorowy tak jak chciałeś. Prawdziwy szetlandzki owczarek. Właściwie już Twój choć jeszcze o tym nie wiesz. Mam nadzieję, że zdołam go ukryć do wieczora. Chociaż pewna być nie mogę. Bo wiesz, jest podobny do Ciebie. Ciekawy świata, dumny, mały wariat. Wszędzie chce zajrzeć. Denerwuje się, gdy czegoś mu zabraniam. Niecierpliwi się gdy nie dostaje tego, czego chce natychmiast. No, mówię Ci, cały Ty. I jest kruchy i delikatny jak Ty. W jego ślicznych oczkach kryje się tyle lęku i niepokoju. I robi miny jak Ty. Te, które mają oznaczać "Nie odepchniesz mnie prawda?" albo "Przytul mnie, proszę, proszę, proszę". Spojrzenie pełne naiwności, niewinności. Pokochacie się. Jestem pewna.
Dziś są Twoje urodziny.
Zayn. Kochanie. Życzę Ci z całego serca więcej światła w życiu, mądrości i siły. I abyś nigdy nie żałował, że powiedziałeś mi "Kocham Cię", bo ja Ciebie też bardzo kocham, bo jesteś moją gwiazdką z nieba, i moim światełkiem w tunelu. Dzięki Tobie staję się lepsza. I dla Ciebie chcę żyć. Po prostu bądź.
15 stycznia
Z dzienniczka uczuć.
Wydarzenie: Noc. Zayn już śpi. Ja jeszcze nie.
Uczucia: Miłość, bliskość, ciepło, tkliwość, czułość, radość, szczęście,
Co w ciele?: Oczka powoli się zamykają, radosne łzy w oczach.
Co w myślach?: Jestem taka szczęśliwa. Dobrze mi. Chcę zatrzymać czas.
Jak się zakończyło?: Leżę wtulona w Zayna. Czuję jego oddech na szyi. Pierwszy raz odkąd się znamy, uśmiecha się przez sen. Jest taki... spokojny. Słuchając bicia jego serca, zasypiam...
Minęło sto dni, odkąd nie piję. Nie pijemy oboje. Nie pijemy i nie bierzemy. Trzeźwiejemy. Dziewięćdziesiąt osiem dni terapii. Kilkanaście napisanych prac. Kilkadziesiąt stron Dzienniczków Uczuć. I tylko ta cholerna niepewność - co jutro?
Kazali mi napisać list do niego. Mam opisać w nim, co znaczy dla mnie kochać i porównać z tym co robiłam na haju. I co ja mam mu napisać? Że wtedy w tych dziwnych miesiącach, kiedy my to nie byliśmy my, czasem specjalnie dawałam Ci wódkę, by zobaczyć jak stajesz się mały i bezbronny? Wiedziałam, że jeśli nie weźmiesz nic pod alkohol wpadniesz w koszmarny kanał. Że potniesz się, wdasz w bójkę, zbijesz głową szybę. Zrobisz sobie krzywdę po prostu. Wiedziałam to i czasem specjalnie zabierałam wszystko, co mogło poprawić Ci nastrój. I wlewałam w Ciebie alkohol. Kieliszek po kieliszku. Czułam wtedy władzę. Chorą władzę. Nikt, kto nie był tam gdzie my, nigdy tego nie zrozumie. Nie zrozumie, jak bardzo pijak chce być choć trochę lepszy od drugiego pijaka. Jak to go podbudowuje. Bo zobacz, on leży w rynsztoku a ja pięć centymetrów wyżej. Nie jestem tym najgorszym ścierwem, brakuje mi jeszcze paru litrów do niego. Wiedziałam, gdzie jest Twój najsłabszy punkt i wykorzystywałam go, byś to Ty okazał się tym gorszym pijakiem. Nie ja. Nienawidziłam się za to, co robię. Nienawidziłam Ciebie za to, że mogłam to robić. Nienawidziłam całego świata i wszystkich ludzi.
Teraz wiem, że kochać znaczy chronić przed złem, przed koszmarami z przeszłości. Kochać to wspierać, gdy drugiej osobie jest źle. Kochać to opiekować się, gdy zmory przeszłości nie pozwalają spać. Dziś to wiem. O siedemnaście miesięcy za późno. O kilka kilogramów kokainy, amfetaminy, marihuany, cracku za późno. O kilkaset litrów wódki i piwa za późno. O kilkadziesiąt machnięć żyletki po Twoim brzuchu i nadgarstkach, kilkanaście stłuczonych szyb i kilka stoczonych bezsensownych bójek za późno. Teraz dopiero zakochuję się w Tobie na nowo. Na trzeźwo. Zakochuję się w Tobie, w Zaynie, w mężczyźnie. Nie w alkoholowym urojeniu. Na nowo Cię odkrywam, Twoje dobre i ciemne strony. Twoje sny, marzenia, pragnienia. Ciebie po prostu. I wiesz, postaram się wszystko Ci wynagrodzić. Każdą złą chwilę zamienić na dziesięć pięknych. Każde czarne wspomnienie przemienić w radosny dzień. Bo wiesz. Kocham Cię. Dla Ciebie wszystko
25 grudzień
Dostałam nową pracę do napisania. "Jak alkohol wpłynął na moje życie seksualne". Czy oni zawsze wymyślają takie tematy? Już miałam "przyjemność" wysłuchania kilku takich prac w wykonaniu podtatusiałych panów... Wiem, wiem. Mam uczyć się pokory. Wiem, że nie jestem lepszym alkoholikiem od nich. Wiem, że jakość wypijanego alkoholu nie ma znaczenia. Ale czasem nie potrafię podchodzić do tego wszystkiego z, jak Ty to nazywasz, pokorą. Nie umiem odnaleźć siebie wśród dziesięciu starszawych facetów.
Jak alkohol wpłynął na moje życie seksualne? Szczerze mówiąc, nigdy wcześniej przed terapią nie zaznałam seksu na trzeźwo, bez żadnych dopalaczy. Twarzy wielu kochanków nawet nie pamiętam. O smaku ich ciał już nie wspomnę. Z Tobą jestem siedemnaście miesięcy a dopiero od dwóch uczę się Twojego ciała na pamięć. I to JA uczę się CIEBIE na pamięć. Nie mojego pijackiego wyobrażenia o Tobie. I zapamiętuję Cię. I czuję Twój smak. I upajam się Twoim zapachem. TWOIM. Nie zapachem przetrawionego alkoholu lub palonych liści. Kocham się z Tobą nie z mglistym wspomnieniem Ciebie. Widzę Cię, drgania Twoich mięśni, Twoje grymasy zadowolenia bądź nie. Słyszę Cię. Twoje "westchnienia i szepty bezwstydne", Twoje mrrrrrr. Czuję Cię, Twój dotyk, Twoją skórę pod opuszkami mych palców. Jestem w Tobie a Ty we mnie, jesteśmy tylko my, dla siebie, z sobą. Tak nigdy nie było w dniach kiedy piłyśmy. Tak, uprawiałyśmy seks. Czasem było naprawdę fantastycznie. Ale nigdy nie kochaliśmy się. To był tylko seks. Tylko mechaniczne ruchy rąk, warg, języków. Tylko wykonywanie „obowiązku". Wtedy nigdy po akcie miłosnym nie patrzyliśmy sobie w oczy i nigdy nie zasypialiśmy przytuleni. Nasz pierwszy trzeźwy raz był jak odkrywanie nowego lądu. Cieszę się, że poczekaliśmy z nim aż alkohol naprawdę wywietrzał z naszych głów. Dziś chciałabym Ci śpiewać.
Wtedy czasem nie chciałam Cię nawet oglądać. Chciałam byś skończył i odwrócił się na drugi bok.
I właśnie tak alkohol wpłynął na moje życie seksualne.
12 styczeń
Dziś są Twoje urodziny... pierwsze, które będziemy obchodzić bez dopalaczy. Pierwszy nasz duży test. Ten dzień zawsze kończył się zwałką dla nas, zarzyganym mieszkaniem i potwornym kacem następnego dnia. A dziś ma być inaczej. Będzie tort śmietanowy, kilku wypróbowanych, prawdziwych przyjaciół i dużo pysznego jedzenia. Mam dla Ciebie niespodziankę. Już mi tu popiskuje i próbuje dobrać się do moich zapisków. Jest śliczny. Trzy kolorowy tak jak chciałeś. Prawdziwy szetlandzki owczarek. Właściwie już Twój choć jeszcze o tym nie wiesz. Mam nadzieję, że zdołam go ukryć do wieczora. Chociaż pewna być nie mogę. Bo wiesz, jest podobny do Ciebie. Ciekawy świata, dumny, mały wariat. Wszędzie chce zajrzeć. Denerwuje się, gdy czegoś mu zabraniam. Niecierpliwi się gdy nie dostaje tego, czego chce natychmiast. No, mówię Ci, cały Ty. I jest kruchy i delikatny jak Ty. W jego ślicznych oczkach kryje się tyle lęku i niepokoju. I robi miny jak Ty. Te, które mają oznaczać "Nie odepchniesz mnie prawda?" albo "Przytul mnie, proszę, proszę, proszę". Spojrzenie pełne naiwności, niewinności. Pokochacie się. Jestem pewna.
Dziś są Twoje urodziny.
Zayn. Kochanie. Życzę Ci z całego serca więcej światła w życiu, mądrości i siły. I abyś nigdy nie żałował, że powiedziałeś mi "Kocham Cię", bo ja Ciebie też bardzo kocham, bo jesteś moją gwiazdką z nieba, i moim światełkiem w tunelu. Dzięki Tobie staję się lepsza. I dla Ciebie chcę żyć. Po prostu bądź.
15 stycznia
Z dzienniczka uczuć.
Wydarzenie: Noc. Zayn już śpi. Ja jeszcze nie.
Uczucia: Miłość, bliskość, ciepło, tkliwość, czułość, radość, szczęście,
Co w ciele?: Oczka powoli się zamykają, radosne łzy w oczach.
Co w myślach?: Jestem taka szczęśliwa. Dobrze mi. Chcę zatrzymać czas.
Jak się zakończyło?: Leżę wtulona w Zayna. Czuję jego oddech na szyi. Pierwszy raz odkąd się znamy, uśmiecha się przez sen. Jest taki... spokojny. Słuchając bicia jego serca, zasypiam...
Louis
[Louis]: Wyobraź sobie siedem gwiazd nad głową. Jedna nad drugą.
Zamknęłam oczy. Głos szamana docierał teraz jakby poprzez zasłonę. Kawałek skóry wiszący u wejścia do wigwamu.
[Louis]: Z najwyższej gwiazdy wychodzi złote światło - głębokim głosem mówił mężczyzna o ciemnobrązowych włosach.
"Ciekawe, czy będziemy dzisiaj tańczyć taniec czterech stron świata?" pomyślałam. Nie potrafiłam skupić się na gwiazdach. Złote światło wcale nie chciało łączyć ich ze sobą. Uciekało gdzieś w zimną kosmiczną przestrzeń.
[Louis]: Teraz spirale światła wirują razem, łącząc ziemię i niebo. Jesteśmy częścią energii wszechświata.
Chciałam otworzyć oczy, żeby zobaczyć jeszcze raz grzechotkę zrobioną z jakiegoś nieznanego mi owocu, ale postanowiłam być wytrwała. Nogi cierpły od siedzenia na piętach. Dym palonych ziół kręcił w nosie. "Naprawdę?" zdziwiłam się. "Chyba zbyt poplątałam wzór złotego światła, które miało ją utkać.” Oczywiście, zamiast się skupić na medytacji, myślałam o nim.
Nie czułam jedności z wszystkimi ludźmi na świecie, o których mówił szaman, z tymi, którzy byli, i z tymi, którzy będą. Czułam się jednością z jednym mężczyzną.
Ceremonia przesilenia zimowego dobiegła końca. Wymieniliśmy podarki. Można było teraz zasiąść do jedzenia, ale nie mogłam nic przełknąć. W głowie, jak uwięziona w naczyniu mucha, tłukła się jedna myśl: musisz czekać. Jeszcze sześć razy będzie pełnia Księżyca. Słońce będzie wstawać coraz wcześniej, a ty będziesz budzić się z mrokiem w sercu, bo nie wiesz, czy podczas siódmej pełni zatańczysz taniec radości na powitanie, czy odejdziesz ze zwieszoną głową.
Gromki śmiech szamana przerwał moje rozmyślania o mężczyźnie, na którego czeka. Wszyscy rozchodzili się powoli. Nagle z zamyślenia wyrwał mnie głos Louisa.
[Louis]: To co? Idziemy na piwo?!
[Ty]: Jasne! Na piwo zawsze.
I poszliśmy w poszukiwaniu wolnego miejsca w pubie.
[Louis]: O czym tak myślałaś?
[Ty]: O Tobie. O nas. Znaczy się… yyyy…- jeszcze nie wie, że mi się podoba. Od zawsze to był mój przyjaciel.
[Ty]: Znaczy się, muszę ci coś powiedzieć.
[Louis]: Zamieniam się w słuch.
[Ty]: Kocham cię, już od dość dawna. I…
[Louis]: Nic nie mów – złożył na moich ustach pocałunek. To był mój własny taniec czterech stron świata.
[Louis]: Ja ciebie też.
Zamknęłam oczy. Głos szamana docierał teraz jakby poprzez zasłonę. Kawałek skóry wiszący u wejścia do wigwamu.
[Louis]: Z najwyższej gwiazdy wychodzi złote światło - głębokim głosem mówił mężczyzna o ciemnobrązowych włosach.
"Ciekawe, czy będziemy dzisiaj tańczyć taniec czterech stron świata?" pomyślałam. Nie potrafiłam skupić się na gwiazdach. Złote światło wcale nie chciało łączyć ich ze sobą. Uciekało gdzieś w zimną kosmiczną przestrzeń.
[Louis]: Teraz spirale światła wirują razem, łącząc ziemię i niebo. Jesteśmy częścią energii wszechświata.
Chciałam otworzyć oczy, żeby zobaczyć jeszcze raz grzechotkę zrobioną z jakiegoś nieznanego mi owocu, ale postanowiłam być wytrwała. Nogi cierpły od siedzenia na piętach. Dym palonych ziół kręcił w nosie. "Naprawdę?" zdziwiłam się. "Chyba zbyt poplątałam wzór złotego światła, które miało ją utkać.” Oczywiście, zamiast się skupić na medytacji, myślałam o nim.
Nie czułam jedności z wszystkimi ludźmi na świecie, o których mówił szaman, z tymi, którzy byli, i z tymi, którzy będą. Czułam się jednością z jednym mężczyzną.
Ceremonia przesilenia zimowego dobiegła końca. Wymieniliśmy podarki. Można było teraz zasiąść do jedzenia, ale nie mogłam nic przełknąć. W głowie, jak uwięziona w naczyniu mucha, tłukła się jedna myśl: musisz czekać. Jeszcze sześć razy będzie pełnia Księżyca. Słońce będzie wstawać coraz wcześniej, a ty będziesz budzić się z mrokiem w sercu, bo nie wiesz, czy podczas siódmej pełni zatańczysz taniec radości na powitanie, czy odejdziesz ze zwieszoną głową.
Gromki śmiech szamana przerwał moje rozmyślania o mężczyźnie, na którego czeka. Wszyscy rozchodzili się powoli. Nagle z zamyślenia wyrwał mnie głos Louisa.
[Louis]: To co? Idziemy na piwo?!
[Ty]: Jasne! Na piwo zawsze.
I poszliśmy w poszukiwaniu wolnego miejsca w pubie.
[Louis]: O czym tak myślałaś?
[Ty]: O Tobie. O nas. Znaczy się… yyyy…- jeszcze nie wie, że mi się podoba. Od zawsze to był mój przyjaciel.
[Ty]: Znaczy się, muszę ci coś powiedzieć.
[Louis]: Zamieniam się w słuch.
[Ty]: Kocham cię, już od dość dawna. I…
[Louis]: Nic nie mów – złożył na moich ustach pocałunek. To był mój własny taniec czterech stron świata.
[Louis]: Ja ciebie też.
Niall
Byliście na imprezie u kumpla jak zwykle w piątek.
Ty i Niall świetnie się bawiliście. Tym razem umówiliście się, że to ty będziesz prowadziła samochód, a on może sobie wypić. W sumie tobie to nie przeszkadzało, bo nie miałaś jakoś zbytnio ochoty na to, żeby dzisiaj pić. Poszłaś do toalety. Bałaś się zostawić Nialla, bo było tam strasznie dużo napalonych lasek na niego. No w końcu gra w One Direction i do tego jest nieziemsko przystojny. Ale pomyślałaś, że trzeba mu zaufać. W końcu nie raz jechał w trasę bez ciebie. Gdy wróciłaś na dół to co zobaczyłaś wmurowało cię w ziemię. Całował się z twoją najlepszą przyjaciółką. Wiedziałaś, że on jej się podoba, ale nie wiedziałaś, że byłaby do czegoś takiego zdolna.
Odchrząknęłaś i zaczęłaś do nich mówić spokojnym głosem.
[Ty]: Przepraszam bardzo, ale co wy tu kurwa robicie? - przyjaciółka, no w sumie już była przyjaciółka uśmiechnęła się do ciebie tym swoim cwaniackim uśmieszkiem. Spoglądałaś na nią z pogardą.
[Niall]: Nie widzisz. Zabawiamy się. A teraz przepraszam, ale wypierdalaj stąd. Nie chcę cię więcej widzieć.
[Ty]: Że co słucham?
[Niall]: No to co słyszałaś. Mam dwa razy powtarzać?
[Ty]: Nie, nie musisz. - udawałaś opanowaną i spokojną. Wiedziałaś, że nie może się teraz rozpłakać.
[Niall]: I co? Może jeszcze zaczniesz tu ryczeć? - i w tym momencie Niall uderzył cię w twarz tak mocno, że upadłaś na ziemię. On nie zwrócił na to uwagi i dalej zabawiał się z twoją przyjaciółką. Podnosiłaś się właśnie z ziemi kiedy on nagle chwycił cię mocno za ramię i przyciągnął do siebie.
[Niall]: A i jeszcze jedno. Jak wrócę do domu to ma cię tam nie być. Zrozumiano?
Nie potrafiłaś odpowiedzieć, nie wiedziałaś co masz wtedy myśleć i co ze sobą zrobić. Byłaś strasznie zła. Nie, nie chciało ci się płakać. Byłaś po prostu wkurwiona. Wstałaś, otrzepałaś się i wyszłaś nie żegnając się z nikim. Kiedy doszłaś do domu to od razu pobiegłaś do waszego wspólnego pokoju. Wzięłaś największą walizkę i zaczęłaś się pakować kiedy nagle do pokoju wszedł Liam.
[Liam] Hej..- Nie zdążył powiedzieć nic więcej. Jak tylko zobaczył twoją twarz tak zaraz do ciebie podbiegł.
[Liam]: Co ci się stało? - zapytał z przerażeniem.
[Ty]: Mi? Gdzie? - udawałaś głupią.
[Liam]: Tu. - zaprowadził cię do lustra i dotknął twojego policzka. Syknęłaś.
[Ty]: A. To. To nic takiego. - machnęłaś ręką.
[Liam]: To dlaczego się pakujesz? - podniósł jedną brew do góry w swój specyficzny sposób.
[Ty]: No dobra. Powiem ci. - opowiedziałaś mu wszystko to co się działo na imprezie - .. no i wtedy mnie uderzył i kazał się wyprowadzić. - nie uroniłaś ani jednej łzy. Ani wtedy, ani teraz.
Liam był w szoku, że w tej sytuacji zachowujesz się spokojnie. No, ale dlaczego masz się stresować? Kochasz Nialla nadal, ale to co Ci zrobił przekreśla wszystko. Nie wiesz teraz czy kiedykolwiek mu to wybaczysz. Poza tym masz gdzie wrócić. Rodzice powiedzieli, że drzwi są zawsze dla ciebie otwarte. Wstałaś i zaczęłaś się pakować dalej. i wtedy Liam chwycił cię za rękę,a ty znowu syknęłaś.
[Ty]: Auuu. - Liam podwinął ci rękaw.
[Liam]: To on też ci zrobił? - spojrzałaś na rękę. Wcześniej na to nie zwróciłaś uwagi.
[Ty]: Tak. On.
[Liam]: O nie młoda damo. Ty się nigdzie stąd nie wynosisz. Zostajesz z nami. A teraz bierz swoje rzeczy i zabieraj je do mnie do pokoju. Ja na ten czas przeniosę się do Zayna, ale wcześniej zadzwonie do Danielle i jej wszystko powiem. Mogę, prawda?
[Ty]: Tak, oczywiście.
Liam zadzwonił do Danielle, ona powiedziała, że w takiej sytuacji nie ma nic przeciwko temu, żebym spała u Liama w pokoju.
[Liam]: A teraz chodź na dół. Chłopcy siedzą w kuchni. Opowiemy im o wszystkim.
[Ty]: Nie wiem czy chce.
[Liam]: Jesteśmy twoimi przyjaciółmi. Dalej, chodź.
Zeszliście na dół. Chłopcy jak tylko cię zobaczyli, to zaczęli się dopytywać co się stało.
[Ty]: Liam, proszę powiedz im bo ja już nie mam siły. - opadłaś bezwładnie na łóżko. I w tym momencie zadzwonił dzwonek. W progu stała Danielle i Eleonor dziewczyna Louisa.
[Ty]: Hej dziewczyny!
[Danielle&Eleonor]: Hej. Uuuuu. Nieciekawie to wygląda.
[Liam]: Dobrze, że jesteście. Nie będę musiał dwa razy powtarzać.
Liam im wszystko opowiedział. Wtedy oni zaczęli cię przytulać, całować, pocieszać i właśnie pierwszy raz tego wieczoru zaczęłaś płakać.
[Harry]: Ej. Dlaczego płaczesz? Boli cię?
[Ty]: Nie. Płaczę, bo mam najwspanialszych przyjaciół na świecie!
I wtedy właśnie do domu wszedł Niall. Pijany zataczał się i odbijał się od ściany do ściany.
[Niall]: A ty co tu kurwa robisz? - warknął na ciebie.
[Ty]: Mieszkam. Nie widać? - uśmiechnęłaś się do niego szyderczo.
[Liam]: To ja się pytam co ty tutaj robisz? - spojrzał na niego z takim gniewem, jakiego jeszcze nigdy na jego twarzy nie widziałam. Z resztą 5 twoich przyjaciół poszła w ślad za nim.
[Niall]: Ja też tu mieszkam.
[Zayn]: Tak? To wypierdalaj do swojego pokoju. Nie chcemy cię teraz widzieć na oczy. Wytrzeźwiejesz to wtedy porozmawiamy. [T.I] będzie mieszkała teraz w pokoju Liama, a Liam ze mną. Także jakbyś go szukał, chociaż nie sądzę to znajdziesz go u mnie. A teraz dobranoc.
[Niall]: Nara - machnął ręką i poszedł do pokoju.
[Wszyscy]: Nara. - i już go nie było widać.
[Ty]: No to co teraz robimy? Może jakiś film, popcorn i chipsy? Co wy na to? - uśmiechnęłaś się tak szeroko, że policzek zaczął cię boleć.
[Eleonor]: Ty po tym wszystkim teraz chcesz oglądać filmy? Nie wolisz się położyć? - zapytała ze zdziwieniem, z resztą reszta też tak na mnie spoglądała.
[Ty]: Młoda godzina, a ja nie mam zamiaru przejmować się takim kimś jak Niall. Na świecie jest wielu mężczyzn. - sama nie wierzyłam w to co mówiłam. Po tym wszystkim nadal kochałam Nialla.
[Zayn]: No i podoba mi się twoje podejście do życia. Pjona młoda.
[Ty]: Odezwał się stary.
[Zayn]: Jestem od ciebie starszy. - wytknął tobie język.
[Ty]: Ale tylko o miesiąc. - zrobiłaś to samo.
Poszliście do salonu i tam oglądaliście 3 cześci toy story, bo Liam i Danielle się uparli, że chcą to oglądać, a wam w sumie to było wszystko jedno.
Po obejrzeniu wszystkich części każdy szedł w kierunku swojego pokoju.
[Ty]: Dziękuję wam bardzo za wszystko.
[Wszyscy]: Nie ma za co!
[Liam]: Jesteś dla nas jak siostra.
[Ty]: Dziękuję. Teraz pójdę się położyć, bo już jestem zmęczona.
Na pożegnanie zrobiliście jeszcze wielkiego miśka i każdy udał się do swojego pokoju. No może prócz Zayna, bo Liam go poprosił, żeby spał w salonie, bo było już późno, a nie chciał o tej godzinie puścić Danielle do domu.
Zasnęłam w przeciągu 5 min.
Obudziłaś się jakoś przed południem. Ogarnęłaś się szybko, bo byłaś strasznie głodna. Zeszłaś na dół do kuchni i na twoje nieszczęście siedział tam już Niall.
[Niall]: Hej kochanie. - podszedł do ciebie i próbował cię pocałować. - Dlaczego nie spałaś ze mną? I dlaczego Zayn śpi w salonie, a Danielle i Liam u niego w pokoju? - zrobił strasznie zdziwioną minę. Chyba nic nie pamiętał.
[Niall]: Matko. Skarbie co ci się stało?
Zaczęłaś się śmiać.
[Ty]: Hahaha. To ty nic nie pamiętasz? No ja pierdole, gratuluję.
[Niall]: O co ci chodzi?
[Ty]: No powiem ci kochany. Chodzi mi o to, że nie masz już prawa mówić do mnie kochanie, skarbie, misiu, bo już nie jesteśmy razem. Po drugie to co widzisz na mojej twarzy - pokazałaś palcem i odsłoniłaś też ramię. - to zrobiłeś mi ty, a po trzecie przelizałeś się wczoraj z moją przyjaciółką i powiedziałeś, że mam wypierdalać. Także to zrobiłam. Poszłam sobie i cię zostawiłam, a gdy się pakowałam to Liam mnie zatrzymał i powiedział, że nigdzie się stąd nie wynoszę.
Niall patrzył na ciebie jakby zobaczył ducha.
[Niall]: Nie wierzę. Przecież ja cię kocham.
[Ty]: To uwierz. Są świadkowie. Pół miasta widziało to jak mnie uderzyłeś. A chłopcy to jak wszedłeś do domu, więc niczego się nie wyprzesz.
W tym czasie do kuchni wszedł Liam z Danielle, Lou z Eleonor, Harry i Zayn. Wszyscy spojrzeli na Nialla z pogardą.
[Niall]: A. Czyli to prawda. Zejdę wam z oczu, nie będę was więcej męczył swoim widokiem. Będę o ciebie walczył [T.I].
[Ty]: Nie wiem czy to ci się kiedykolwiek uda i czy ci kiedyś wybaczę.
Odszedł ze łzami w oczach, a ty zamiast mu współczuć to miałaś wielką satysfakcje.
[Liam]: No brawo młoda, dałaś niezły popis swoich umiejętności wrzasku.
[Ty]: Przepraszam jeżeli was obudziłam. Nie chciałam. Nie wiedziałam, że go tu zastanę.
[Danielle]: Nic się nie stało. A teraz idź się ogarnąć i jedziemy na śniadanie do miasta razem z Eleonor. No i oczywiście jakieś zakupy trzeba zrobić.
[Liam]: Mogę jechać z wami?
[Danielle]: Wykluczone. Dzisiaj babski dzień. - Liam zrobił minę zbitego psa, ale przyjął to do wiadomości.
Pojechałaś z dziewczynami na zakupy. Co jakiś czas dostawałaś smsy od Nialla, że cię bardzo kocha. Później już przestałaś je nawet czytać, tylko po prostu usuwałaś.
[Eleonor]: I jak się czujesz?
[Ty]: Dobrze, nie boli mnie wcale.
[Eleonor]: Wiesz, że nie o to pytam. Co z Niallem?
[Ty]: Nic. Na razie nie dam mu szansy. Nie wiem co musiałby zrobić żebym mu wybaczyła.
[Danielle]: Ale widzisz, że on cię kocha?
[Ty]: Tak, widzę. Ale jakoś nie mogę przetrawić tego, że dwie najważniejsze osoby w moim życiu tak bardzo mnie zraniły.
Zobaczymy jak się życie potoczy dalej.
[Danielle]: Rozumiemy.
Nadal kochałaś Nialla, ale to co się stało jest za świeże. Poza tym smsy to za mało żeby mu wybaczyć.
Do Danielle zadzwonił telefon. Chwilę rozmawiała i się rozłączyła.
[Danielle]: Ja i Eleonor mamy jechać teraz do parku, bo Liam i Lou na nas czekają. Poradzisz sobie sama?
[Ty]: Pewnie. Bawcie się dobrze. I dziękuje.
Oddalałaś się od dziewczyn, gdy nagle Danielle zaczęła wrzeszczeć, że chłopcy pogodzili się z Niallem. W sumie mało cię to obchodziło, bo to co dzieję się między nimi to ich sprawa, a to co dzieje się między tobą i Niallem twoja.
Wchodziłaś już do domu. Zmęczona, ale i usatysfakcjonowana marzyłaś tylko o tym żeby wziąć gorącą kąpiel i położyć się do łózka. Otwarłaś szeroko oczy ze zdumienia. Wszędzie były porozwieszane serduszka i plakaty "kocham cię [T.I]. PRZEPRASZAM". Porozsypywane płatki róż na podłodze. Widok był niesamowity. Zaczęło ci mocniej serce bić. Wiedziałaś, że to Niall. Nage usłyszałaś dochodzące z salonu jakieś dźwięki, więc od razu tam poszłaś. Niall siedział przy kominku z kwiatami, gitarą i winem. Nie wiedziałaś co zrobić. Czy zawrócić i iść do pokoju, czy zostać.
Zdecydowałaś się zostać i wysłuchać to co Niall ma Ci do powiedzenia.
[Niall]: Przepraszam. Ale..
[Ty]: Wiesz, że to nie wystarczy?
[Niall]: Wiem. Ale daj mi dokończyć. Nie wiem co wtedy we mnie wstąpiło na imprezie. Ta dziewczyna podeszła i zaczęła mnie całować.
[Ty]: To była moja przyjaciółka.
[Niall]: Tak, wiem. Daj mi dokończyć, proszę.
Skinęłaś tylko głową, po czym on kontynuował.
[Niall]: Za dużo alkoholu we krwi. Żałuję tego co zrobiłem. Bardzo. Cały dzień dzisiaj leżałem i myślałem co zrobić, żebyś mi wybaczyła. Pogodziłem się nawet z chłopakami, co nie było prostą sprawą. Teraz już wiem co mam zrobić. Dlatego poprosiłem ich żeby zadzwonili do dziewczyn i je gdzieś zabrali.
Wysłuchałaś tego. Bardzo brakowało ci Nialla. Miałaś ochotę się na niego rzucić, ale wiedziałaś, że nie możesz. Jeszcze nie teraz.
[Niall]: Napisałem dla ciebie piosenkę.
Teraz to już w ogóle wryło cię w ziemię. Wziął cię za rękę i posadził obok siebie przed kominkiem na dywanie.
[Niall]:
Zjawiłaś się, by wypełnić pustkę w sercu mym.
Rozwiałaś wszystkie czarne chmury na niebie tym.
Pozostań, już zostań, ja potrzebuję Ciebie.
Na ziemi, na niebie Ty...
A teraz już wiem co znaczą słowa kochać i brać.
Już wiem, że warto jest od siebie coś dać.
Już wiem jak ważne są miłość i łzy.
Już wiem sprawiłaś to właśnie Ty... Już wiem
Jak dobrze, że jesteś kiedy wstaje dzień.
Spełnieniem marzeń jesteś i najlepszym snem.
Pozostań, już zostań, ja potrzebuję Ciebie.
Na ziemi na niebie Ty...
A teraz już wiem co znaczą słowa kochać i brać.
Już wiem, że warto jest od siebie coś dać.
Już wiem jak ważne są miłość i łzy.
Już wiem sprawiłaś to właśnie Ty.
Już wiem co znaczą słowa kochać i brać.
Już wiem, że warto jest od siebie coś dać.
Już wiem jak ważne są miłość i łzy.
Już wiem sprawiłaś to właśnie Ty... Już wiem.
Po piosence zaczęłaś płakać. Wtuliłaś się mocno w Nialla.
[Ty]: Nie wybaczę ci tego jeszcze, ale nie potrafię bez ciebie żyć.
[Niall]: To znaczy, że jesteśmy razem ?
[Ty]: Tak, jesteśmy. Ale musimy nasz związek i zaufanie odbudować na nowo.
[Niall]: Dobrze. Mam dla ciebie jeszcze jedną niespodziankę.
I wtedy uklęknął przed tobą na jednym kolanie, trzymał kwiaty i pierścionek w ręce.
[Niall]: [T.I] czy zechciałabyś zostać Panią Horan?
Nie miałaś już siły odpowiadać. Tak bardzo płakałaś, że nie mogłaś wydusić z siebie słowa. Skinęłaś tylko głową na znak, że się zgadzasz. Niall wziął cię na ręce i zaczął całować po całym ciele. Wtedy do domu weszli wszyscy. Zayn, Harry, Louis, Liam, Danielle i Eleonor. Wiedzieli co się dzieję.
[Harry]: Zgodziła się?
[Niall]: TAK. - wyglądał jakby chciał to wykrzyczeć całemu światu.
[Wszyscy]: GRATULUJEMY.
Wszyscy zaczęli wokół was skakać jak poparzeni. Cieszyliście się bardzo sobą.
Parę lat później.
Od oświadczyn minęło 5 lat. Rok po nich wzięliście ślub. Odzyskałaś do Nialla zaufanie. Teraz on pilnował cię na każdym kroku i nigdy nie opuszczał. Macie 4 letniego synka Joshue i roczną córkę Charlie. Liam i Danielle wzięli ślub wkrótce po was. Był to podwójny ślub, bo Lou i Eleonor też się pobrali. Ale oni na razie nie planują dzieci. Wystarczy im wasza dwójka. Wszyscy teraz mieszkacie w jednym wielkim domu. Niestety singlami został Harry i Zayn, ale im się to chyba podoba. W końcu mogą mieć każdą, ale mają zakaz sprowadzania dziewczyn do domu, bo dzieciom trudno byłoby zapamiętać wszystkie ciocie. Bardzo fajnie wygląda dom pełen wariatów z dwójką dzieci.
Ty i Niall świetnie się bawiliście. Tym razem umówiliście się, że to ty będziesz prowadziła samochód, a on może sobie wypić. W sumie tobie to nie przeszkadzało, bo nie miałaś jakoś zbytnio ochoty na to, żeby dzisiaj pić. Poszłaś do toalety. Bałaś się zostawić Nialla, bo było tam strasznie dużo napalonych lasek na niego. No w końcu gra w One Direction i do tego jest nieziemsko przystojny. Ale pomyślałaś, że trzeba mu zaufać. W końcu nie raz jechał w trasę bez ciebie. Gdy wróciłaś na dół to co zobaczyłaś wmurowało cię w ziemię. Całował się z twoją najlepszą przyjaciółką. Wiedziałaś, że on jej się podoba, ale nie wiedziałaś, że byłaby do czegoś takiego zdolna.
Odchrząknęłaś i zaczęłaś do nich mówić spokojnym głosem.
[Ty]: Przepraszam bardzo, ale co wy tu kurwa robicie? - przyjaciółka, no w sumie już była przyjaciółka uśmiechnęła się do ciebie tym swoim cwaniackim uśmieszkiem. Spoglądałaś na nią z pogardą.
[Niall]: Nie widzisz. Zabawiamy się. A teraz przepraszam, ale wypierdalaj stąd. Nie chcę cię więcej widzieć.
[Ty]: Że co słucham?
[Niall]: No to co słyszałaś. Mam dwa razy powtarzać?
[Ty]: Nie, nie musisz. - udawałaś opanowaną i spokojną. Wiedziałaś, że nie może się teraz rozpłakać.
[Niall]: I co? Może jeszcze zaczniesz tu ryczeć? - i w tym momencie Niall uderzył cię w twarz tak mocno, że upadłaś na ziemię. On nie zwrócił na to uwagi i dalej zabawiał się z twoją przyjaciółką. Podnosiłaś się właśnie z ziemi kiedy on nagle chwycił cię mocno za ramię i przyciągnął do siebie.
[Niall]: A i jeszcze jedno. Jak wrócę do domu to ma cię tam nie być. Zrozumiano?
Nie potrafiłaś odpowiedzieć, nie wiedziałaś co masz wtedy myśleć i co ze sobą zrobić. Byłaś strasznie zła. Nie, nie chciało ci się płakać. Byłaś po prostu wkurwiona. Wstałaś, otrzepałaś się i wyszłaś nie żegnając się z nikim. Kiedy doszłaś do domu to od razu pobiegłaś do waszego wspólnego pokoju. Wzięłaś największą walizkę i zaczęłaś się pakować kiedy nagle do pokoju wszedł Liam.
[Liam] Hej..- Nie zdążył powiedzieć nic więcej. Jak tylko zobaczył twoją twarz tak zaraz do ciebie podbiegł.
[Liam]: Co ci się stało? - zapytał z przerażeniem.
[Ty]: Mi? Gdzie? - udawałaś głupią.
[Liam]: Tu. - zaprowadził cię do lustra i dotknął twojego policzka. Syknęłaś.
[Ty]: A. To. To nic takiego. - machnęłaś ręką.
[Liam]: To dlaczego się pakujesz? - podniósł jedną brew do góry w swój specyficzny sposób.
[Ty]: No dobra. Powiem ci. - opowiedziałaś mu wszystko to co się działo na imprezie - .. no i wtedy mnie uderzył i kazał się wyprowadzić. - nie uroniłaś ani jednej łzy. Ani wtedy, ani teraz.
Liam był w szoku, że w tej sytuacji zachowujesz się spokojnie. No, ale dlaczego masz się stresować? Kochasz Nialla nadal, ale to co Ci zrobił przekreśla wszystko. Nie wiesz teraz czy kiedykolwiek mu to wybaczysz. Poza tym masz gdzie wrócić. Rodzice powiedzieli, że drzwi są zawsze dla ciebie otwarte. Wstałaś i zaczęłaś się pakować dalej. i wtedy Liam chwycił cię za rękę,a ty znowu syknęłaś.
[Ty]: Auuu. - Liam podwinął ci rękaw.
[Liam]: To on też ci zrobił? - spojrzałaś na rękę. Wcześniej na to nie zwróciłaś uwagi.
[Ty]: Tak. On.
[Liam]: O nie młoda damo. Ty się nigdzie stąd nie wynosisz. Zostajesz z nami. A teraz bierz swoje rzeczy i zabieraj je do mnie do pokoju. Ja na ten czas przeniosę się do Zayna, ale wcześniej zadzwonie do Danielle i jej wszystko powiem. Mogę, prawda?
[Ty]: Tak, oczywiście.
Liam zadzwonił do Danielle, ona powiedziała, że w takiej sytuacji nie ma nic przeciwko temu, żebym spała u Liama w pokoju.
[Liam]: A teraz chodź na dół. Chłopcy siedzą w kuchni. Opowiemy im o wszystkim.
[Ty]: Nie wiem czy chce.
[Liam]: Jesteśmy twoimi przyjaciółmi. Dalej, chodź.
Zeszliście na dół. Chłopcy jak tylko cię zobaczyli, to zaczęli się dopytywać co się stało.
[Ty]: Liam, proszę powiedz im bo ja już nie mam siły. - opadłaś bezwładnie na łóżko. I w tym momencie zadzwonił dzwonek. W progu stała Danielle i Eleonor dziewczyna Louisa.
[Ty]: Hej dziewczyny!
[Danielle&Eleonor]: Hej. Uuuuu. Nieciekawie to wygląda.
[Liam]: Dobrze, że jesteście. Nie będę musiał dwa razy powtarzać.
Liam im wszystko opowiedział. Wtedy oni zaczęli cię przytulać, całować, pocieszać i właśnie pierwszy raz tego wieczoru zaczęłaś płakać.
[Harry]: Ej. Dlaczego płaczesz? Boli cię?
[Ty]: Nie. Płaczę, bo mam najwspanialszych przyjaciół na świecie!
I wtedy właśnie do domu wszedł Niall. Pijany zataczał się i odbijał się od ściany do ściany.
[Niall]: A ty co tu kurwa robisz? - warknął na ciebie.
[Ty]: Mieszkam. Nie widać? - uśmiechnęłaś się do niego szyderczo.
[Liam]: To ja się pytam co ty tutaj robisz? - spojrzał na niego z takim gniewem, jakiego jeszcze nigdy na jego twarzy nie widziałam. Z resztą 5 twoich przyjaciół poszła w ślad za nim.
[Niall]: Ja też tu mieszkam.
[Zayn]: Tak? To wypierdalaj do swojego pokoju. Nie chcemy cię teraz widzieć na oczy. Wytrzeźwiejesz to wtedy porozmawiamy. [T.I] będzie mieszkała teraz w pokoju Liama, a Liam ze mną. Także jakbyś go szukał, chociaż nie sądzę to znajdziesz go u mnie. A teraz dobranoc.
[Niall]: Nara - machnął ręką i poszedł do pokoju.
[Wszyscy]: Nara. - i już go nie było widać.
[Ty]: No to co teraz robimy? Może jakiś film, popcorn i chipsy? Co wy na to? - uśmiechnęłaś się tak szeroko, że policzek zaczął cię boleć.
[Eleonor]: Ty po tym wszystkim teraz chcesz oglądać filmy? Nie wolisz się położyć? - zapytała ze zdziwieniem, z resztą reszta też tak na mnie spoglądała.
[Ty]: Młoda godzina, a ja nie mam zamiaru przejmować się takim kimś jak Niall. Na świecie jest wielu mężczyzn. - sama nie wierzyłam w to co mówiłam. Po tym wszystkim nadal kochałam Nialla.
[Zayn]: No i podoba mi się twoje podejście do życia. Pjona młoda.
[Ty]: Odezwał się stary.
[Zayn]: Jestem od ciebie starszy. - wytknął tobie język.
[Ty]: Ale tylko o miesiąc. - zrobiłaś to samo.
Poszliście do salonu i tam oglądaliście 3 cześci toy story, bo Liam i Danielle się uparli, że chcą to oglądać, a wam w sumie to było wszystko jedno.
Po obejrzeniu wszystkich części każdy szedł w kierunku swojego pokoju.
[Ty]: Dziękuję wam bardzo za wszystko.
[Wszyscy]: Nie ma za co!
[Liam]: Jesteś dla nas jak siostra.
[Ty]: Dziękuję. Teraz pójdę się położyć, bo już jestem zmęczona.
Na pożegnanie zrobiliście jeszcze wielkiego miśka i każdy udał się do swojego pokoju. No może prócz Zayna, bo Liam go poprosił, żeby spał w salonie, bo było już późno, a nie chciał o tej godzinie puścić Danielle do domu.
Zasnęłam w przeciągu 5 min.
Obudziłaś się jakoś przed południem. Ogarnęłaś się szybko, bo byłaś strasznie głodna. Zeszłaś na dół do kuchni i na twoje nieszczęście siedział tam już Niall.
[Niall]: Hej kochanie. - podszedł do ciebie i próbował cię pocałować. - Dlaczego nie spałaś ze mną? I dlaczego Zayn śpi w salonie, a Danielle i Liam u niego w pokoju? - zrobił strasznie zdziwioną minę. Chyba nic nie pamiętał.
[Niall]: Matko. Skarbie co ci się stało?
Zaczęłaś się śmiać.
[Ty]: Hahaha. To ty nic nie pamiętasz? No ja pierdole, gratuluję.
[Niall]: O co ci chodzi?
[Ty]: No powiem ci kochany. Chodzi mi o to, że nie masz już prawa mówić do mnie kochanie, skarbie, misiu, bo już nie jesteśmy razem. Po drugie to co widzisz na mojej twarzy - pokazałaś palcem i odsłoniłaś też ramię. - to zrobiłeś mi ty, a po trzecie przelizałeś się wczoraj z moją przyjaciółką i powiedziałeś, że mam wypierdalać. Także to zrobiłam. Poszłam sobie i cię zostawiłam, a gdy się pakowałam to Liam mnie zatrzymał i powiedział, że nigdzie się stąd nie wynoszę.
Niall patrzył na ciebie jakby zobaczył ducha.
[Niall]: Nie wierzę. Przecież ja cię kocham.
[Ty]: To uwierz. Są świadkowie. Pół miasta widziało to jak mnie uderzyłeś. A chłopcy to jak wszedłeś do domu, więc niczego się nie wyprzesz.
W tym czasie do kuchni wszedł Liam z Danielle, Lou z Eleonor, Harry i Zayn. Wszyscy spojrzeli na Nialla z pogardą.
[Niall]: A. Czyli to prawda. Zejdę wam z oczu, nie będę was więcej męczył swoim widokiem. Będę o ciebie walczył [T.I].
[Ty]: Nie wiem czy to ci się kiedykolwiek uda i czy ci kiedyś wybaczę.
Odszedł ze łzami w oczach, a ty zamiast mu współczuć to miałaś wielką satysfakcje.
[Liam]: No brawo młoda, dałaś niezły popis swoich umiejętności wrzasku.
[Ty]: Przepraszam jeżeli was obudziłam. Nie chciałam. Nie wiedziałam, że go tu zastanę.
[Danielle]: Nic się nie stało. A teraz idź się ogarnąć i jedziemy na śniadanie do miasta razem z Eleonor. No i oczywiście jakieś zakupy trzeba zrobić.
[Liam]: Mogę jechać z wami?
[Danielle]: Wykluczone. Dzisiaj babski dzień. - Liam zrobił minę zbitego psa, ale przyjął to do wiadomości.
Pojechałaś z dziewczynami na zakupy. Co jakiś czas dostawałaś smsy od Nialla, że cię bardzo kocha. Później już przestałaś je nawet czytać, tylko po prostu usuwałaś.
[Eleonor]: I jak się czujesz?
[Ty]: Dobrze, nie boli mnie wcale.
[Eleonor]: Wiesz, że nie o to pytam. Co z Niallem?
[Ty]: Nic. Na razie nie dam mu szansy. Nie wiem co musiałby zrobić żebym mu wybaczyła.
[Danielle]: Ale widzisz, że on cię kocha?
[Ty]: Tak, widzę. Ale jakoś nie mogę przetrawić tego, że dwie najważniejsze osoby w moim życiu tak bardzo mnie zraniły.
Zobaczymy jak się życie potoczy dalej.
[Danielle]: Rozumiemy.
Nadal kochałaś Nialla, ale to co się stało jest za świeże. Poza tym smsy to za mało żeby mu wybaczyć.
Do Danielle zadzwonił telefon. Chwilę rozmawiała i się rozłączyła.
[Danielle]: Ja i Eleonor mamy jechać teraz do parku, bo Liam i Lou na nas czekają. Poradzisz sobie sama?
[Ty]: Pewnie. Bawcie się dobrze. I dziękuje.
Oddalałaś się od dziewczyn, gdy nagle Danielle zaczęła wrzeszczeć, że chłopcy pogodzili się z Niallem. W sumie mało cię to obchodziło, bo to co dzieję się między nimi to ich sprawa, a to co dzieje się między tobą i Niallem twoja.
Wchodziłaś już do domu. Zmęczona, ale i usatysfakcjonowana marzyłaś tylko o tym żeby wziąć gorącą kąpiel i położyć się do łózka. Otwarłaś szeroko oczy ze zdumienia. Wszędzie były porozwieszane serduszka i plakaty "kocham cię [T.I]. PRZEPRASZAM". Porozsypywane płatki róż na podłodze. Widok był niesamowity. Zaczęło ci mocniej serce bić. Wiedziałaś, że to Niall. Nage usłyszałaś dochodzące z salonu jakieś dźwięki, więc od razu tam poszłaś. Niall siedział przy kominku z kwiatami, gitarą i winem. Nie wiedziałaś co zrobić. Czy zawrócić i iść do pokoju, czy zostać.
Zdecydowałaś się zostać i wysłuchać to co Niall ma Ci do powiedzenia.
[Niall]: Przepraszam. Ale..
[Ty]: Wiesz, że to nie wystarczy?
[Niall]: Wiem. Ale daj mi dokończyć. Nie wiem co wtedy we mnie wstąpiło na imprezie. Ta dziewczyna podeszła i zaczęła mnie całować.
[Ty]: To była moja przyjaciółka.
[Niall]: Tak, wiem. Daj mi dokończyć, proszę.
Skinęłaś tylko głową, po czym on kontynuował.
[Niall]: Za dużo alkoholu we krwi. Żałuję tego co zrobiłem. Bardzo. Cały dzień dzisiaj leżałem i myślałem co zrobić, żebyś mi wybaczyła. Pogodziłem się nawet z chłopakami, co nie było prostą sprawą. Teraz już wiem co mam zrobić. Dlatego poprosiłem ich żeby zadzwonili do dziewczyn i je gdzieś zabrali.
Wysłuchałaś tego. Bardzo brakowało ci Nialla. Miałaś ochotę się na niego rzucić, ale wiedziałaś, że nie możesz. Jeszcze nie teraz.
[Niall]: Napisałem dla ciebie piosenkę.
Teraz to już w ogóle wryło cię w ziemię. Wziął cię za rękę i posadził obok siebie przed kominkiem na dywanie.
[Niall]:
Zjawiłaś się, by wypełnić pustkę w sercu mym.
Rozwiałaś wszystkie czarne chmury na niebie tym.
Pozostań, już zostań, ja potrzebuję Ciebie.
Na ziemi, na niebie Ty...
A teraz już wiem co znaczą słowa kochać i brać.
Już wiem, że warto jest od siebie coś dać.
Już wiem jak ważne są miłość i łzy.
Już wiem sprawiłaś to właśnie Ty... Już wiem
Jak dobrze, że jesteś kiedy wstaje dzień.
Spełnieniem marzeń jesteś i najlepszym snem.
Pozostań, już zostań, ja potrzebuję Ciebie.
Na ziemi na niebie Ty...
A teraz już wiem co znaczą słowa kochać i brać.
Już wiem, że warto jest od siebie coś dać.
Już wiem jak ważne są miłość i łzy.
Już wiem sprawiłaś to właśnie Ty.
Już wiem co znaczą słowa kochać i brać.
Już wiem, że warto jest od siebie coś dać.
Już wiem jak ważne są miłość i łzy.
Już wiem sprawiłaś to właśnie Ty... Już wiem.
Po piosence zaczęłaś płakać. Wtuliłaś się mocno w Nialla.
[Ty]: Nie wybaczę ci tego jeszcze, ale nie potrafię bez ciebie żyć.
[Niall]: To znaczy, że jesteśmy razem ?
[Ty]: Tak, jesteśmy. Ale musimy nasz związek i zaufanie odbudować na nowo.
[Niall]: Dobrze. Mam dla ciebie jeszcze jedną niespodziankę.
I wtedy uklęknął przed tobą na jednym kolanie, trzymał kwiaty i pierścionek w ręce.
[Niall]: [T.I] czy zechciałabyś zostać Panią Horan?
Nie miałaś już siły odpowiadać. Tak bardzo płakałaś, że nie mogłaś wydusić z siebie słowa. Skinęłaś tylko głową na znak, że się zgadzasz. Niall wziął cię na ręce i zaczął całować po całym ciele. Wtedy do domu weszli wszyscy. Zayn, Harry, Louis, Liam, Danielle i Eleonor. Wiedzieli co się dzieję.
[Harry]: Zgodziła się?
[Niall]: TAK. - wyglądał jakby chciał to wykrzyczeć całemu światu.
[Wszyscy]: GRATULUJEMY.
Wszyscy zaczęli wokół was skakać jak poparzeni. Cieszyliście się bardzo sobą.
Parę lat później.
Od oświadczyn minęło 5 lat. Rok po nich wzięliście ślub. Odzyskałaś do Nialla zaufanie. Teraz on pilnował cię na każdym kroku i nigdy nie opuszczał. Macie 4 letniego synka Joshue i roczną córkę Charlie. Liam i Danielle wzięli ślub wkrótce po was. Był to podwójny ślub, bo Lou i Eleonor też się pobrali. Ale oni na razie nie planują dzieci. Wystarczy im wasza dwójka. Wszyscy teraz mieszkacie w jednym wielkim domu. Niestety singlami został Harry i Zayn, ale im się to chyba podoba. W końcu mogą mieć każdą, ale mają zakaz sprowadzania dziewczyn do domu, bo dzieciom trudno byłoby zapamiętać wszystkie ciocie. Bardzo fajnie wygląda dom pełen wariatów z dwójką dzieci.
Louis
Byliście ze sobą już ponad 3 lata. Planujecie ślub. Jesteś bardzo szczęśliwa z Louisem. Nigdy się nie kłócicie. No chyba, że o to, które z was ma zrobic śniadanie, czy kto idzie pierwszy do łazienki.
Dzisiaj był dzień jak co dzień. Louis ubrał się, wyszykował i już czekał, aż ty w końcu wyjdziesz z łazienki. Dzisiaj mieliście jechac do kościoła ustalic datę ślubu. Zeszłaś na dół. Pocałowałaś Louisa i poszliście do samochodu.
[Louis]: Nie mogę się doczekac dnia, w którym zobaczę cię w pięknej sukni ślubnej.
[Ty]: No ja nie mogę się doczekac naszego pierwszego tańca. - ucałowałaś go w policzek.
Jechaliście w ciszy. Lubiliście to. Cieszycie się sobą w milczeniu. Dojechaliście do kościoła. Sprawę załatwiliście szybko. Dzisiaj jest 5 maj 2012 roku. Datę macie na 16 czerwca 2012 roku. Jest to również wasza rocznica.
[Ty]: Kochanie. Chciałabym skromny ślub. Tylko my i najbliższa rodzina.
[Louis]: Nie wyobrażam sobie tego inaczej. - uśmiechnął się do ciebie.
16 czerwca 2012 roku.
Nadszedł wasz upragniony dzień. Ty wyglądałaś pięknie w swojej sukni, a Louis w garniturze. Gdy cię zobaczył to jego oczy się zaszkliły. Widac było, że jest z tobą szczęśliwy i nie wobraża sobie życia bez ciebie.
Stoicie przed ołtarzem patrząc sobie głęboko w oczy. Odmawiacie formułkę, całujecie i kierujecie się do wyjścia. Zostaliście obsypani ryżem. Tak jak chciałaś jest tylko najbliższa rodzina. Twoi rodzice i rodzeństwo, jego również no i oczywiście chłopcy z One Direction. Harry był waszym świadkiem.
Dojechaliście do restauracji, w której miało odbyc się wesele.
Pierwszy taniec. To na co tyle czekałaś. To czego nie mogłaś się doczekac. Patrzyłaś w jego piękne, niebieskie oczy. On w twoje. Żyliście we własnym świecie. Świecie, w którym nie ma nikogo innego prócz was.
[Lou]: Kocham Cię.
[Ty]: Ja ciebie też.
Po weselu pojechaliście w podróż poślubną. Nie była ona długa, ponieważ Lou niedługo wyjeżdżał w trasę. Ale była wasza. Tylko wasza. Zero fanów, zero telefonów.
I to wtedy właśnie zaszłaś w ciążę. To był wasz pierwszy raz.
-9 miesięcy później oczami Louisa-
Tak. To dzisiaj jest ten dzień. Moja żona rodzi. Rodzi małego Tomlinsona. Chodzę zdenerwowany po tym korytarzu. Miałem by przy porodzie, ale są komplikacje i lekarz wyprosił mnie z sali. Denerwuje się. Podchodzi do mnie lekarz. Starszy Pan, siwy na brodzie.
[Lekarz]: Mam dla pana złą wiadomośc. Pańska żona jest w cięzkim stanie. Jeżeli urodzi to umrze.
[Lou]: Ale co się stało?
[Lekarz]: Pańska żona straciła dużo krwi. Płód przez długi czas nie chciał wyjśc. Proszę wejśc do żony i z nią porozmawiac.
[Lou]: Już idę. -pobiegłem jak szalony na salę.
Co się dzieję kochanie?
[Ty]: Posłuchaj. Jeżeli dziecko przeżyję to ja nie. Ja chcę żeby owoc naszej miłości żył. Dlatego chciałam się z tobą pożegnac i prosze cię zaopiekuj się małą.
Łzy spływały mi po policzkach. Wiedziałem, że muszę by teraz silny. Silny dla naszego małego skarba.
Pożegnałem się po raz ostatni z moją żoną i wyszedłem. Nie wiem co się później działo. Zemdlałem.
Powiedzieli mi, że moja żona nie żyję a dziecko jest całe i zdrowe. dam jej imię po matce. Uśmiechnąłem się do siebie chociaż było mi ciężko. Wiedziałem, że muszę byc silny. Silny dla owocu naszej miłości . Dla [T.I].
-5 lat później-
[Dziewczynka]: Tato, jaka była mama?
[Lou]: Była wspaniałą, śliczną kobietą. - odpowiedziałem córce. Nadal tęskniłem za [T.I], ale mała trzymała mnie przy zyciu. Codziennie przychodzimy do niej ze świeżymi kwiatami. Mała często o nią pyta. Lubię z nią rozmawiac o matce. [T.I] jest bardzo podobna do niej. Została mi tylko ona. I wiem, że nidgy w życiu nie pokocham nikogo jak [T.I]. No może prócz naszej córki.
Dzisiaj był dzień jak co dzień. Louis ubrał się, wyszykował i już czekał, aż ty w końcu wyjdziesz z łazienki. Dzisiaj mieliście jechac do kościoła ustalic datę ślubu. Zeszłaś na dół. Pocałowałaś Louisa i poszliście do samochodu.
[Louis]: Nie mogę się doczekac dnia, w którym zobaczę cię w pięknej sukni ślubnej.
[Ty]: No ja nie mogę się doczekac naszego pierwszego tańca. - ucałowałaś go w policzek.
Jechaliście w ciszy. Lubiliście to. Cieszycie się sobą w milczeniu. Dojechaliście do kościoła. Sprawę załatwiliście szybko. Dzisiaj jest 5 maj 2012 roku. Datę macie na 16 czerwca 2012 roku. Jest to również wasza rocznica.
[Ty]: Kochanie. Chciałabym skromny ślub. Tylko my i najbliższa rodzina.
[Louis]: Nie wyobrażam sobie tego inaczej. - uśmiechnął się do ciebie.
16 czerwca 2012 roku.
Nadszedł wasz upragniony dzień. Ty wyglądałaś pięknie w swojej sukni, a Louis w garniturze. Gdy cię zobaczył to jego oczy się zaszkliły. Widac było, że jest z tobą szczęśliwy i nie wobraża sobie życia bez ciebie.
Stoicie przed ołtarzem patrząc sobie głęboko w oczy. Odmawiacie formułkę, całujecie i kierujecie się do wyjścia. Zostaliście obsypani ryżem. Tak jak chciałaś jest tylko najbliższa rodzina. Twoi rodzice i rodzeństwo, jego również no i oczywiście chłopcy z One Direction. Harry był waszym świadkiem.
Dojechaliście do restauracji, w której miało odbyc się wesele.
Pierwszy taniec. To na co tyle czekałaś. To czego nie mogłaś się doczekac. Patrzyłaś w jego piękne, niebieskie oczy. On w twoje. Żyliście we własnym świecie. Świecie, w którym nie ma nikogo innego prócz was.
[Lou]: Kocham Cię.
[Ty]: Ja ciebie też.
Po weselu pojechaliście w podróż poślubną. Nie była ona długa, ponieważ Lou niedługo wyjeżdżał w trasę. Ale była wasza. Tylko wasza. Zero fanów, zero telefonów.
I to wtedy właśnie zaszłaś w ciążę. To był wasz pierwszy raz.
-9 miesięcy później oczami Louisa-
Tak. To dzisiaj jest ten dzień. Moja żona rodzi. Rodzi małego Tomlinsona. Chodzę zdenerwowany po tym korytarzu. Miałem by przy porodzie, ale są komplikacje i lekarz wyprosił mnie z sali. Denerwuje się. Podchodzi do mnie lekarz. Starszy Pan, siwy na brodzie.
[Lekarz]: Mam dla pana złą wiadomośc. Pańska żona jest w cięzkim stanie. Jeżeli urodzi to umrze.
[Lou]: Ale co się stało?
[Lekarz]: Pańska żona straciła dużo krwi. Płód przez długi czas nie chciał wyjśc. Proszę wejśc do żony i z nią porozmawiac.
[Lou]: Już idę. -pobiegłem jak szalony na salę.
Co się dzieję kochanie?
[Ty]: Posłuchaj. Jeżeli dziecko przeżyję to ja nie. Ja chcę żeby owoc naszej miłości żył. Dlatego chciałam się z tobą pożegnac i prosze cię zaopiekuj się małą.
Łzy spływały mi po policzkach. Wiedziałem, że muszę by teraz silny. Silny dla naszego małego skarba.
Pożegnałem się po raz ostatni z moją żoną i wyszedłem. Nie wiem co się później działo. Zemdlałem.
Powiedzieli mi, że moja żona nie żyję a dziecko jest całe i zdrowe. dam jej imię po matce. Uśmiechnąłem się do siebie chociaż było mi ciężko. Wiedziałem, że muszę byc silny. Silny dla owocu naszej miłości . Dla [T.I].
-5 lat później-
[Dziewczynka]: Tato, jaka była mama?
[Lou]: Była wspaniałą, śliczną kobietą. - odpowiedziałem córce. Nadal tęskniłem za [T.I], ale mała trzymała mnie przy zyciu. Codziennie przychodzimy do niej ze świeżymi kwiatami. Mała często o nią pyta. Lubię z nią rozmawiac o matce. [T.I] jest bardzo podobna do niej. Została mi tylko ona. I wiem, że nidgy w życiu nie pokocham nikogo jak [T.I]. No może prócz naszej córki.
Subskrybuj:
Posty (Atom)